Een jaar met grote veranderingen!

Ik doe het mezelf iedere keer weer aan. Ik wacht zo lang om een volgend verslag te schrijven, dat ik niet weet waar te beginnen. Hoe kan je drie maanden samenvatten in één verslag? Toch ga ik het proberen want er waren weer waardevolle momenten die we met jullie willen delen.

Mijn ouders zijn voor het eerst tot bij ons geraakt in Praag. Het is altijd leuk om hen deel te laten worden van onze leefwereld. Met z’n drietjes hebben mijn ouders en ik overdag Praag binnenste buiten gekeerd en ’s avonds werd er tijdens de maaltijd uitgebreid bijgepraat met de kinderen en Patrick erbij. Heel gewoon maar zo gezellig. Het weekend was dan weer het ideale moment voor mijn ouders om hun kleinkinderen sportief aan het werk te zien : tennis, basket, dans… Een etentje in het volledig glutenvrije restaurant was een mooie afsluiter van een intense week. Wat zijn we dankbaar dat onze beide ouderparen nog steeds de gezondheid hebben en moeite doen om ons overal ter wereld te komen opzoeken.

Van de herfstvakantie hebben we gebruik gemaakt om terug te keren naar Budapest, vijf jaar na ons definitief vertrek. Het was de eerste keer dat we eens teruggekeerd zijn naar een bestemming waar we enkele jaren gewoond hebben. Ondanks het slechte weer, hebben we allen enorm genoten. Enerzijds was er het terug zien van de stad en van de vele vertrouwde plaatsen die deel uit maakten van ons dagelijks leven : de school, ons huis, het lokale winkeltje, de tennisclub, de bank, het Randstad kantoor…. Heel leuk allemaal want het bracht toch wel vele herinneringen naar boven, ook bij de kinderen. Maar anderzijds was er ook het terug zien van de mensen die een rol speelden in ons leven toen. En dan hebben we het niet over onze ‘expat’ vrienden. Want die zijn intussen ook allemaal vertrokken uit Budapest, hetzij naar België, hetzij naar andere, nieuwe bestemmingen. Maar dan hebben we het vooral over onze lokale Hongaarse vrienden : onze taallerares Zsuzsa en haar man, onze huiseigenaar Gabor en zijn familie, onze vaste babysitter Monica, collega’s van Patrick van de bank, collega’s van mij van Randstad… Het was een hartverwarmend weerzien. Bovendien is gebleken dat, ondanks het feit dat er intussen Chinees en Tsjechisch bijgekomen is in ons hoofd, het Hongaars niet helemaal verdwenen is. Het zit blijkbaar nog ergens opgeslagen en het kwam terug! Tot grote vreugde van Zsuzsa. Zo was haar geduld bij het aanleren van het Hongaars niet helemaal voor niets geweest. Het geduld van onze Tsjechische taallerares daarentegen is de weken na ons bezoek aan Budapest heel erg op de proef gesteld : het Hongaars zat weer helemaal vooraan in ons geheugen waardoor al het moeizaam aangeleerde Tsjechisch verdwenen leek. Gelukkig heeft tijd dit euvel snel weer opgelost. Niet dat we nu vloeiend Tsjechisch praten maar op zijn minst is het Hongaars er terug uit verdwenen.

De tweede week van de herfstvakantie is Silke alleen naar België gereisd om er deel te nemen aan een opleidingskamp voor monitrices. Ze is heel enthousiast teruggekeerd. Ze ziet het helemaal zitten om effectief mee te werken aan kampen voor kinderen. Als het van haar zou afhangen zou ze het liefst van al reeds in de krokusvakantie of de paasvakantie haar stages doen (ze moet nog twee weken stage lopen in een kamp vooraleer ze het getuigschrift van de Vlaamse gemeenschap krijgt). Maar dat is praktisch niet echt haalbaar in onze situatie. Ze zal dus tot de zomer moeten wachten.
Terwijl Silke in België was, konden wij al even wennen aan de situatie zoals ze volgend schooljaar zal zijn : Silke in België en wij met z’n vieren in Praag., waarbij ik als enige het vrouwelijke geslacht zal vertegenwoordigen. Wat dat voor gevolgen zal hebben is al gebleken toen we op kraambezoek gingen bij Annemarieke, mijn Nederlandse collega van Randstad China. Ze woont nu in München (drie uur rijden van Praag). Het was niet zo evident om onze twee jongens warm te maken voor die trip. Maar toen het gecombineerd werd met een bezoek aan het BMW-museum en het olympisch stadion, hadden ze het er wel voor over om zo ver te rijden.

Het zal wennen worden. Voor iedereen. Niet in het minst voor Silke. Maar van één kopzorg zijn we al verlost : we hebben een appartement gevonden voor haar in Gent. Silke had duidelijk aangegeven dat ze in Gent wil gaan studeren, zodat ze in de nabijheid zit van de familie. We voelen ons daar zelf ook goed bij. Dan heeft ze in ieder geval mensen in de buurt op wie ze beroep kan doen bij noodgevallen. Nu moet wel nog de uiteindelijke studierichting bepaald worden. Maar daar heeft ze de komende maanden nog tijd voor. Het Belgische systeem laat toe dat je pas op het laatste moment je finale studiekeuze maakt. En in Gent kan je zo goed als elke richting volgen, zowel op universitair als op hoge school niveau.

Nu we het over studies hebben, wil ik toch even vermelden dat de resultaten van het eerste trimester goed waren. Tom slaagt er voorlopig zeer goed in om zijn schoolwerk en zijn basket trainingen (3x per week) te combineren. En dat terwijl hij op school twee extra, niet verplichte vakken erbij neemt. Sven zit ook goed wat resultaten betreft maar zou er, mits wat extra inspanningen, meer kunnen uithalen. Voor Silke telt vooral haar resultaat op het eind van de rit, haar baccalaureat examen in juni. Wat de tussentijdse resultaten betreft is het voor enkele vakken excellent en voor enkele vakken wat aan de nipte kant. Ze weet nu dus waarop ze zich de komende maanden moet concentreren.

Intussen is het tweede trimester reeds gestart. Op woensdag 4 januari moesten onze kinderen al weer paraat staan. Het was een beetje lastig want ze waren eigenlijk nog wat vermoeid van de trip naar België en de erbij horende feesten. Maar we hadden het niet willen missen. De kerstperiode is en blijft dé periode van het jaar waarin familie en vrienden elkaar opzoekt en een gezellige tijd doorbrengt. We hebben dit door onze buitenlandse omzwervingen al enkele keren moeten missen maar nu we ‘zo dicht’ wonen, vinden we het belangrijk erbij te zijn.

Wij kijken uit naar wat 2012 voor ons in petto heeft.
Met drie tieners in huis belooft het alvast niet ‘boring’ te worden (oei, nu klink ik zoals Astrid van Wonderland ).