Voor de zoveelste keer een nieuwe start!

We zijn eraan begonnen! Sinds zaterdag zit ons gezin verspreid over drie locaties : Silke in België, Patrick in Singapore en de jongens en ik in Praag!
Leuk is anders maar we staan ervoor en de komende vijf maanden moeten we erdoor.
Gelukkig hebben we de voorbije weken onze batterijen nog een beetje kunnen opladen met hele fijne momenten met familie en vrienden.

Eerst en vooral was er eind januari-begin februari het bezoek van Silke na haar eerste examenperiode. Leuk om gewoon weer voltallig met z’n allen rond de tafel te zitten, uitgebreid bij te praten, samen te genieten van het mooie dat Praag te bieden heeft en (onvermijdelijk met een dochter) wat te shoppen. Aangezien Silke niet meekon naar Oostenrijk voor onze skivakantie, zijn we met ons gezin een dagje gaan skiën in de Tsjechische bergen, op minder dan anderhalf uur rijden van Praag. Het weer zat niet echt mee maar dat kon de pret niet bederven.
Een topmoment voor haar tijdens haar verblijf in Praag was zeker het ‘bal de terminal’ van Sven. Het was een enorme meevaller dat het net in haar vakantie viel, want ze had het voor geen geld willen missen. Ze heeft er heel wat van haar vriendinnen van vorig jaar teruggezien. Tom heeft pas iets later kunnen aansluiten omdat hij een basketbal wedstrijd had buiten Praag. De openingsdans van zijn broer met één van zijn jaargenoten heeft hij dus moeten missen maar gelukkig was hij op tijd voor het optreden van de avond : nl de dans van Sven met vier vrienden op een medley van liedjes. Het was grappig, goed uitgevoerd en gaf blijk van creativiteit. Het werd erg gesmaakt door alle aanwezigen.
Als je als ouders op zo een avond je dochter ziet genieten, je oudste zoon met een halve liter bier ziet staan en je jongste op de dansvloer bezig ziet, dan besef je dat er geen ontkomen is aan de loslatingsfase (niet dat we ons daar nog niet van bewust waren). Anderzijds wordt je ook overspoeld door een gevoel van fierheid.
Voor Tom en voor ons was de avond om half één afgelopen maar Silke en Sven hebben zich nadien nog volop kunnen uitleven op de ‘after-party’, waar enkel leerlingen en leerkrachten welkom waren.
Er was op het einde van haar vakantie wel nog een moeilijk moment : haar uitslagen van het eerste trimester. Ze is slechts voor één van de vijf examens geslaagd. Geheel onverwacht was die uitslag niet gezien de grote overgang, al was het voor haar toch even slikken. We hebben nog tijd gehad om het eerste trimester met haar ‘face to face’ te evalueren en afspraken te maken voor haar tweede trimester. Nu is het aan haar om die in daden om te zetten. Wij geloven er in!

De tweede week van februari heeft Tom een door de school verplichte bedrijfsstage gedaan van één week bij Staropramen, een bierproducent. Dat bedrijf is in Praag gelegen, niet ver van de school. In eerste instantie ging zijn voorkeur uit naar een stage in een autobedrijf, maar in Praag zitten geen auto producenten. Dan zou het een zuivere verkoop entiteit geweest zijn en daar had hij minder zin in.
Hij vond het een hele toffe ervaring. Wat hem betreft mocht het langer geduurd hebben. We zijn onze Belgische vriend, die er commercieel directeur is, heel dankbaar want hij heeft echt tijd gemaakt voor Tom en hem een heel mooi programma aangeboden, dat hem heeft toegelaten alle aspecten van het bedrijf te leren kennen : productie, verkoop, marketing, human resources, export, corporate affairs. Vooral de marketing afdeling heeft indruk gemaakt. Hij beseft nu dat er naast autodesigner en architect nog andere beroepen bestaan waar creativiteit een belangrijke rol speelt ☺.
In het bedrijf was men blijkbaar onder de indruk van zijn motivatie en interesse op zo een jonge leeftijd en het gemak waarmee hij soms complexe onderwerpen kon absorberen. Tijdens de eerste week van de vakantie die volgde op zijn stage, heeft hij heel gefocust en alleen aan zijn stageverslag gewerkt. Het is uiteindelijk een werkstuk van bijna 18 pagina’s geworden in het Engels. Ongeacht hoe zijn beoordeling hiervan gaat uitvallen, was het voor ons fantastisch om zijn enthousiasme en gedrevenheid te zien.

Sven zijn laatste jaar staat volledig in het teken van de bac examens. Er zal nog heel wat werk verzet moeten worden voor het zover is, vooral voor economie. Dit is te wijten aan het feit dat hij weliswaar een zeer interessante leraar heeft voor dit vak, maar jammer genoeg ene die niet goed kan plannen en zich verslikt in te veel details. Met als gevolg dat gedurende de laatste negen weken van het schooljaar nog meer dan de helft van de stof moet gegeven worden. De enige manier om dat nog mogelijk te maken is door bijkomende lessen te organiseren op zaterdag voormiddag. De leerlingen staan hier uiteraard niet voor te springen maar zien anderzijds ook in dat het de enige oplossing is.

De werkdruk ligt sinds januari erg hoog bij Patrick. In zekere zin is hij immers met twee jobs tegelijkertijd bezig. Vanaf half februari is hij zich meer en meer beginnen focussen op de voorbereiding van zijn nieuwe inzet, met o.a. een week vergaderingen in België. Zaterdag is hij voor de eerste keer naar Azië vertrokken. Hij gaat op twee weken tijd de drie Aziatische vestigingen (Singapore, Hong Kong en Shanghai) bezoeken samen met zijn voorganger, om de overdracht zo vlot mogelijk te laten verlopen. Het helpt dat al heel wat mensen hem kennen van zijn Shanghai periode. Maar er komen inhoudelijk heel wat verantwoordelijkheden bij die hij zo snel mogelijk onder de knie wil krijgen. Na een korte stop in België, komt hij op het einde van de maand nog een vijftal dagen naar Praag en op 1 april start hij officieel als General Manager Asia Pacific.

Tussen al die drukke bezigheden door hebben we toch tijd gemaakt voor een weekje skiën in Oostenrijk. Jammer genoeg zonder Silke aangezien haar tweede semester al terug begonnen was (het feit dat we niet meer altijd voltallig op vakantie kunnen gaan is nog zo een aspect van het loslaten waar we maar moeilijk aan kunnen wennen). Papie en Bonnie daarentegen waren wel terug van de partij. Het feit dat hij op oudejaarsavond op tram 7 gestapt is, weerhield mijn schoonvader er niet van om samen met zijn kleinzonen de skipistes van Hinterglemm te veroveren. We moeten wel toegeven dat de ene zijn ritme wat hoger lag dan dat de andere. De jongens hebben regelmatig moeten wachten op de volwassenen. Het feit dat ze meer dan de helft van de week in de zon konden wachten, maakte echter veel goed.
Het leuke aan het skigebied was dat je ‘s middags gemakkelijk naar beneden kon skiën. We hebben dus regelmatig met bonnie geluncht. Dat was gezellig en brak de dag een beetje voor haar, al heeft ze zelf ook heel wat kilometertjes afgemaald, maar dan al wandelend.
Tot slot hebben we ook heel erg genoten van het bezoek van de familie Vriens (Nederlandse vrienden van onze periode in Zuid-Afrika) en de familie Arvigo (Italiaanse vrienden van onze periode in China). Op de valreep is het hen toch nog gelukt om ons in Praag te komen bezoeken. Overdag werd de stad binnenste buiten gekeerd maar tijdens de maaltijden was er uitgebreid tijd om bij te praten. Altijd zo leuk om vast te stellen dat de klik er nog is, zelfs als we de deur niet meer bij elkaar kunnen plat lopen door de afstand.