De vakantie reeds halfweg

De maand juli is voorbij gevlogen! Ook al wordt er overal geklaagd over het weer deze zomer, wij hebben niet echt redenen gehad om te klagen. De eerste twee weken in Frankrijk hebben we – op een dagje regen na – genoten van een heerlijk, warm zonnetje terwijl ook de laatste 2 weken in Praag behoorlijk uitgevallen zijn. Niet super warm maar correct weer, met slechts 2,5dag regen.

Voor ik dieper inga op de vakantie, misschien nog even een kort woordje over de resultaten van de kinderen. Silke is uiteindelijk op de stakingsdag ruim op tijd op haar Bac examen geraakt. De meeste Tsjechen waren immers thuis gebleven. Waardoor we op een recordtijd op school stonden. Er was gewoon niemand op de baan. Bovendien heeft ze het er op die dag heel goed vanaf gebracht. Haar schriftelijk examen Frans heeft ze – zeker in verhouding met de rest van de school en met haar resultaten in de loop van het jaar – zeer goed gedaan. Haar mondeling examen Frans daarentegen was, ondanks het feit dat ze er een goed gevoel bij had, een minder goed resultaat. Maar in zijn totaliteit slaat de balans positief over. Zeker met het schitterende resultaat dat ze gehaald heeft voor haar project over de herintegratie van de gevangenen in Tsjechië. Dat had ze reeds in maart moeten indienen maar daarvan wist ze pas eind juni het resultaat. Daarvoor had ze heel hard gewerkt en daarvoor is ze dan ook beloond geworden. Als ze die les meeneemt uit dit schooljaar – enkel resultaten als er een inspanning geleverd wordt – dan heeft ze een heel grote stap gezet en dan mag het halen van de Baccalaureat volgend jaar geen probleem zijn.
De jongens hebben verder hun positieve resultaten bevestigd. Voorlopig nog zonder al te grote inspanningen. Voor Sven zal dat volgend jaar wellicht veranderen want hij begint nu ook aan zijn laatste luik van het humaniora. Hoewel hij de wetenschappelijke richting gemakkelijk zou aankunnen, heeft hij bewust voor de richting economie gekozen omdat het hem meer interesseert. We verwachten dan wel dat hij een trekker wordt in zijn klas. Hij is daar zeker toe in staat.

Heel snel hebben we school en werk achter ons gelaten en zijn we naar Frankrijk getrokken, naar ons vertrouwde plekje op ‘onze berg’. Zo konden we nog een dagje samen doorbrengen met mijn ouders voor ze naar België terugkeerden. Het blijft voor ons een plaats waar we tot rust kunnen komen en even als gezin kunnen reflecteren over het voorbije jaar. Zeker na zo een eerste jaar in een nieuwe bestemming. Anderzijds stellen we ook vast dat de kinderen groter worden en veel belang hechten aan vrienden. Vandaar dat het dit jaar een beetje een combinatie geworden is : één week hebben we als gezin doorgebracht en één week is Silke een vriendin gaan opzoeken van Shanghai die op twee uur trein van Nice verbleef terwijl wij Sven zijn Italiaanse vriend van Shanghai op bezoek hadden. Toen dan ook Gert en Conny met de kinderen eindelijk voor het eerst tot in Gilette geraakt zijn, werd het helemaal een gezellige boel : in een mengeling van Nederlands, Frans, Engels en Italiaans slaagde iedereen erin met iedereen te communiceren en heerste er een hele positieve, ontspannen en internationale sfeer. Het mooie weer, onze idyllische zwem- en springplaats aan de rivier temidden van de bossen en de rotsen en heerlijke barbecues buiten met een glaasje rosé hielpen uiteraard om die sfeer te creëren.

Ook toen onze vakantie in Frankrijk ten einde liep en we via Italië, Zwitserland, Liechtenstein, Oostenrijk en Duitsland terug in Praag waren, bleef ons gezin uitbreiden : eerst met een vriend van Tom die de dag na onze thuiskomst per vliegtuig arriveerde en een Frans-Taiwanese vriend van Sven die ons enkele dagen later eveneens vervoegde voor een week. Heel gezellig allemaal en leuk om de interactie te zien tussen die jongeren. Gelukkig heeft het niet heel de week geregend zodat we naar buiten konden en hen Praag en omgeving konden laten ontdekken.
De laatste week van juli was dan weer voorbehouden voor het bezoek van mijn oudste broer Geert met zijn gezin. Die week heeft weer eens aangetoond dat de familieband niet hoeft te leiden onder de afstand van het in het buitenland leven. Het was een intensieve week samen waarin we uitgebreid konden bijpraten. De kinderen konden het nog steeds heel goed samen vinden. Ze hebben ons zelfs een avond verrast met een volledig alleen in elkaar gestoken avondmaal. Ook het aankopen van de ingrediënten hebben ze voor hun rekening genomen. De soep en het hoofdgerecht werden verzorgd door de jongens en de meisjes namen het dessert voor hun rekening. Het heeft ons heel goed gesmaakt en het heeft hen doen beseffen dat er heel wat bij komt kijken om een maaltijd op tafel te toveren. Soms zijn we met de hele groep samen op stap geweest, soms trokken onze bezoekers er alleen op uit, soms gingen de jeugd en de volwassenen elk hun eigen weg,… Allemaal heel spontaan en soepel. Om te koesteren.

En zo is de helft van de vakantie reeds voorbij.
Maar we hebben nog goede vooruitzichten : de kinderen gaan alle drie op kamp, Patrick en ik maken van de gelegenheid gebruik om er met z’n tweetjes op uit te trekken (dat mag wel eens na twintig jaar huwelijk) en we gaan nog gezellige dagen doorbrengen in België bij onze ouders, broers en zussen en vrienden (jammer genoeg grotendeels zonder Patrick - er moet immers ook nog wat gewerkt worden).
Maar daarover meer in een volgend verslag.
Tot binnenkort!