Drie verschillende continenten

Het is niet te geloven dat we intussen al bijna halfweg maart zijn. De tijd vliegt!
We zitten sinds 22 februari opnieuw in de situatie waarin we ook vorig jaar enkele maanden zaten : nl de familie verspreid over drie verschillende landen, dit keer zelfs drie verschillende continenten : Silke in Afrika, Sven in Europa en Tom, Patrick en ik in Azië. Ik kan het soms niet goed vatten. Al moet ik er eerlijkheidshalve aan toevoegen dat Patrick en ik niet vrijuit gaan in deze situatie. Onze keuze om naar het buitenland te trekken met ons gezin heeft ervoor gezorgd dat onze kinderen die openheid naar de wereld toe in hun opvoeding meegekregen hebben. En dan moeten we natuurlijk niet verschieten dat ze op een goede dag die (grote) wereld zelfstandig verder willen ontdekken. En dan kunnen we ze zeker niet tegen houden. Dat hebben onze ouders trouwens zoveel jaar geleden ook niet gedaan toen we aankondigden dat we naar Tunesië gingen verhuizen met twee (en nadien drie) van hun kleinkinderen.

We steunen dus ten volle Silke haar initiatief om zich voor enkele maanden in te zetten in één van de minder begoede gebieden van de wereld. Het is reeds lang een droom van haar en het was er nu het juiste moment voor. Uit de eerste berichten kunnen we duidelijk afleiden dat ze zich haar keuze nog niet beklaagd heeft. Ze klinkt heel enthousiast en is van plan het maximum te halen uit deze kans die ze krijgt. Ze past zich schijnbaar vlot aan aan de nieuwe levensomstandigheden. Het is grappig om te horen dat ze aan één emmer water voldoende heeft om zich (primitief) te douchen, terwijl we thuis altijd de indruk hadden dat ze ‘uren’ onder de douche stond. Haar Amerikaanse kamergenote heeft blijkbaar niet de positieve ingesteldheid om op zoek te gaan naar de verrijkingen die dergelijke ervaring meebrengt. Ze geeft er zelfs de brui aan en keert vervroegd naar huis terug. Uiteraard zijn er uitdagingen bij zo een avontuur maar dat hoort erbij en maakt het juist waardevol. Zo is het voor Silke oa nog wat zoeken om aan een goed ontbijt te geraken ‘s morgens met haar glutenallergie. Er wordt vooral brood met beleg gegeten maar dat mag zij niet eten. Ontbijtgranen zijn ook geen optie want er is geen melk voorhanden. Voorlopig eet ze enkel fruit en af en toe een eitje. Gelukkig krijgen de kindjes in het dagverblijf om tien uur wat rijst te eten waardoor ze zelf ook wat substantieels binnen krijgt zodat ze verder kan tot half twee (lunchtijd).
Wij kijken alvast uit naar haar verdere verhalen. De geïnteresseerden kunnen haar belevenissen volgen op haar blog: silkevanoverloop.waarbenjij.nu

Intussen is Sven in België aan zijn tweede semester begonnen.
Hij heeft een harde noot te kraken gekregen toen de uitslag van zijn eerste semester gevallen is. Voor het eerst in zijn leven is hij op studievlak keihard met zijn kop tegen de muur gelopen. Tijdens de examens zag hij de bui al hangen, hij besefte toen al dat er in België op een andere manier ondervraagd wordt dan hij gewoon was in het Franse systeem maar dan nog kwam het hard aan. Hij beseft nu dat er gedurende het hele semester (en niet alleen tijdens de blok en de examens) hard én regelmatig moet gewerkt worden aan de universiteit en dat de kennis grondig moet gekend zijn om het te kunnen reproduceren. Zoniet kom je er niet. Waarschijnlijk draagt hij nu wat de gevolgen van het feit dat hij tijdens zijn humaniora nooit echt uitgedaagd geweest is, waardoor hij nu nog moet zoeken naar de juiste studiemethode. We hopen natuurlijk dat hij er in slaagt om zijn goede voornemens om meer en geconcentreerder te werken, vast te houden gedurende het hele semester. Het zal veel discipline vragen en die zal hij zichzelf moeten opleggen. Hij verblijft nu immers alleen op het appartement in Gent.
Intussen zijn we al vier weken ver in het nieuwe semester. We hebben de indruk dat hij heel goed zijn plan trekt. Hij kookt af en toe zijn eigen potje, zorgt ervoor dat zijn was gedaan is, bouwt sportmomenten in, richt zijn weekends in zodat hij niet de hele tijd alleen zit en vooral … is meer gericht op zijn studies dan het vorige semester.
Hij heeft intussen ook zijn theoretisch rijexamen afgelegd waardoor mijn jongste broer en mijn vader opnieuw met één van onze kinderen de baan op kunnen om te oefenen.
Hij (en wij ☺ ) kijken erg uit naar de (Belgische) paasvakantie die binnen een goede drie weken start. Dan komt hij voor twee weken onze kant op. Ook al zal er moeten gestudeerd worden, het zal hem deugd doen om weer even deel uit te maken van de ‘familiale setting’, waarbij de maaltijden zoveel mogelijk gezamelijk genomen worden en er tijd is voor bijpraten en discussiëren. Tom is superblij dat zijn grote broer er zal zijn op zijn verjaardag. Ik hoor trouwens dat die twee al plannen aan het maken zijn over wat ze samen gaan doen als Sven hier is. Al zal dat beperkt zijn tot de avonden en de weekends want Tom heeft geen vakantie in die periode.

Dat kan eigenlijk ook niet als je weet dat hij maandag pas terug begonnen is met school na twee weken vakantie!
Twee weken vakantie die wij invulling gegeven hebben in … Australië! We hebben op voorhand lang getwijfeld of we die vakantie zouden boeken omdat het heel raar voelde om dit niet met z’n vijfjes te doen. Anderzijds moeten we stilaan beseffen dat het in de toekomst minder en minder mogelijk zal zijn om vakantie te nemen met z’n vijven. Zo stilaan gaan onze jongvolwassenen hun eigen weg beginnen gaan. En omdat Patrick en ik er aan toe waren om even afstand te nemen van alles na de voorbije intensieve, drukke (en soms emotionele) twaalf maanden, hebben we de knoop doorgehakt en hebben we onze ticketten naar Perth geboekt.
Perth ligt aan de westkust van Australië en is zeker niet de meest populaire bestemming voor mensen die een eerste keer naar Australië trekken. Voor ons waren er echter veel voordelen om toch die kant op te gaan. Het ligt op slechts vijf uur vliegen van Singapore en het ligt binnen dezelfde tijdszone. Het weer is er nog heel goed in februari-maart: lekker warm, zonnig en droog. We hadden ook geen zin om gedurende twee weken van de ene plaats naar de andere te crossen en onszelf voorbij te lopen. We wilden vooral ontspannen, herbronnen en genieten van de rust en de natuur. Bovendien woont er een Belgische familie in Perth die we destijds in Zuid-Afrika hebben leren kennen (Cindy en Philippe met hun kinderen Maxim en Alec) en die we enkele jaren geleden teruggezien hebben in Shanghai tijdens hun bezoek daar. We hebben enkele dagen bij hen verbleven en zijn er schitterend ontvangen. Het was erg gezellig om bij te praten en herinneringen op te halen. Voor Tom was het leuk om een leeftijdgenoot te hebben tijdens de vier dagen in Perth.
Nadien zijn we met z’n drietjes doorgereisd naar Margaret River, naar het zuidelijkste punt van de Westkust, naar Walpole en Denmark, om van daar uit terug te rijden naar Perth (ongeveer 400km).
We hebben gefietst, gewandeld, gezwommen, genoten van de prachtige zichten, de mooie stranden, het heldere blauwe water, de grote golven, de zonsondergang, de sterrenhemel, de indrukwekkende bossen, de fauna en de flora, de kangoroes, de rust, het alleen zijn, ….
Het enige minpunt aan de vakantie was het feit dat Patrick halverwege een (serieuze) spierscheur in zijn kuit heeft opgelopen bij het trekken van een sprintje op het strand om een aanstormende golf te ontwijken. En dat twee dagen na zijn 47ste verjaardag! Het is duidelijk dat een goede opwarming op zijn leeftijd noodzakelijk is om dergelijke fysieke inspanningen te kunnen leveren ☺. We kunnen er wel wat om lachen maar het was een pijnlijk moment voor hem en het heeft beperkingen meegebracht voor het vervolg van de vakantie. We hebben het echter niet aan ons hart laten komen. Gelukkig kon er ook wijn geproefd worden in de vele wijnestates rond Margaret River. Daarvoor had hij de spier in zijn kuit niet nodig. De pijn is nog steeds niet helemaal weg en het genezingsproces zal zeker nog enkele weken duren.
Tom was tijdens de reis heel open, positief en geïnteresseerd. Hij heeft Silke en Sven zeker gemist om te ravotten en te klimmen maar heeft hierover niet gezaagd. Hij heeft net als wij genoten. En stiekem hopen we dat het er nog van komt om met het hele gezin de Oostkust van Australië te bezoeken. We moeten er immers van profiteren nu we ‘zo dicht’ bij Australië wonen. Het is immers ‘maar’ acht uur vliegen naar Sydney!
Wij zijn gelukkig veilig terug in Singapore geraakt. Dat kunnen we van de 239 passagiers van de vermiste vlucht MH370 jammer genoeg niet zeggen. Als je dan hoort dat er een mama en twee kinderen van de Franse school in Beijing op zaten die terug keerden van vakantie, dan komt het plots heel dicht bij. Hopelijk komt er snel duidelijkheid!