De overgang naar een nieuwe levensfase.

De jongens zijn sinds woensdag terug naar school : Sven voor zijn laatste jaar en Tom voor zijn derde middelbaar.
Het werd tijd dat er terug wat structuur in hun leven kwam na meer dan twee maanden vakantie.
Silke heeft nog twee weken respijt. Zij begint op vrijdag 21 september.

Het was een beetje een ongewone vakantie. Ik noem het een beetje een overgangsvakantie.
Omwille van het feit dat Silke vanaf september in Gent gaat studeren terwijl wij met de rest van het gezin in Praag blijven, was er heel wat te regelen en te organiseren.
Het grootste werk was het opknappen van het appartement dat we eind vorig jaar gekocht hebben voor de huisvesting van onze studerende kinderen. Het is niet dat er grote verbouwingswerken aan moesten gebeuren maar we wilden het helemaal opnieuw schilderen (zowel de muren als de ramen en deuren), in de gang het vast tapijt vervangen door linoleum en wat aanpassingen doorvoeren aan het netwerk van de elektriciteit. Vooraf gingen we ervan uit dat we dit op drie weken wel zouden klaren. Maar zoals het altijd gaat bij dergelijk projecten is er uiteindelijk altijd meer werk aan dan op voorhand ingeschat en komen er in de loop van het werkzaamheden extra werkjes bij onder het mom van 'nu we toch bezig zijn...' Zo ook bij ons! Zo hebben we oa de badkamer toch aangepakt : we hebben het bad eruit gegooid en een douche in de plaats gezet. Met als gevolg dat we er bijna vijf weken aan gewerkt hebben.
Maar het goede nieuws is : het is gelukt en het resultaat mag er zijn!
En dat maakt het de inspanningen waard!

Het was een echt gezinsproject.
Het idee was gegroeid omdat Sven had aangegeven dat hij graag een vakantiejob wou doen om wat bij te verdienen. Aangezien wij dat appartement in orde moesten brengen en wij hiervoor anders stielmannen hadden moeten aanspreken, hadden we hem voorgesteld om als vakantiejob met mij die schilderwerken uit te voeren. Alleen zou ik er niet aan begonnen zijn maar met twee zag ik het wel zitten. We hadden duidelijk op voorhand afgesproken dat we het wel als een echte vakantiejob zouden beschouwen : dat betekende 's morgens op tijd aan het werk, voldoende werkuren draaien per dag en het weekend vrij. Daar heeft hij zich goed aan gehouden op enkele uitzonderingen na. Dat zullen we dan maar verschonen onder de noemer 'leerproces'. Een leerproces is het zeker geweest. Al na twee dagen had hij begrepen dat studeren veel minder vermoeiend is dan werken en dat er ook een heel aantal saaie, lastige jobkes bij zitten die niet leuk zijn maar toch moeten gebeuren (vb het afschuren van deuren en ramen vooraleer ze kunnen geschilderd worden, het opkuisen, het uitwassen van verfborstels,...). We hopen dat hij dit niet te snel vergeet en dat dit hem blijft motiveren om voluit te gaan in zijn studies.

Silke kon niet de hele periode meewerken omdat ze zich geëngageerd had voor het geven van twee kampen bij Freetime. Ze had bij die organisatie een cursus monitrice gevolgd in november vorig jaar maar ze moest nog twee weken stage doen vooraleer ze het diploma erkend door de Vlaamse gemeenschap krijgt. Het eerste kamp was kleuterfrans met kinderen van 5-6 jaar en het tweede kamp knutselen voor kinderen van 6-8jaar. Het waren zeer intensieve weken. Het is immers niet alleen van 's morgens 7u tot 's avonds 5u met de kinderen bezig zijn. Er is ook het vele voorbereidende werk. Ze moest die kampen volledig zelf in elkaar steken samen met de medemonitrice en de planning voor de week helemaal uitschrijven. Bovendien had ze een stage opdracht die ze volledig alleen moest uitwerken en geven en waarop ze beoordeeld werd. Daar was ze telkens een beetje zenuwachtig voor. Al was dat absoluut niet nodig geweest. Ze heeft het er schitterend vanaf gebracht en heeft telkens heel positieve beoordelingen gekregen. Haar enthousiasme, verantwoordelijkheidsgevoel en creativiteit zijn daarbij vooral in het oog gesprongen.
Die kampen en de positieve respons die ze gekregen heeft van de leiding en de ouders, hebben haar zelfvertrouwen zeker een boost gegeven. En hebben haar ook de inspiratie gegeven voor haar definitieve studiekeuze. Ze was al lang zeker dat ze de sociale richting uit wilde maar het was pas na deze ervaring dat ze overtuigd was : het zou pedagogische wetenschappen worden aan de universiteit! Wij steunen haar keuze en hebben intussen de nodige stappen ondernomen om haar in te schrijven.
Tussen de kampen door heeft ze ook meegeholpen om haar toekomstig nest op te knappen. Ze ging daarbij heel minutieus te werk.

Tom is uiteraard te jong om kampen te geven maar hij is wel een enthousiaste deelnemer! Hij heeft twee kampen gedaan : een basketbalkamp en een avonturenkamp. Wat het basketbalkamp betreft, was het voor hem een verademing om eens training te krijgen in een taal die hij goed begrijpt. Hij gaat hier in Praag al een jaar drie keer per week naar de training maar daar kan hij enkel leren door zijn ogen goed te kost te geven. Het gros van de mondelinge uitleg gaat aan hem voorbij. Terwijl hij op kamp alles verstond. Dat maakte het dan weer moeilijk om, eens terug in Tsjechië, de trainingen weer op te starten. Het contrast was zo groot. Het frustreerde hem dat hij niet alles verstond, dat voor hem het sociale aspect van het beoefenen van een teamsport zo goed als nihil is. Even wilde bij er zelfs de brui aan geven. Maar gelukkig is hij na enkele dagen toch op dat besluit terug gekomen. Hij beseft dat om het even welke sport een uitdaging is hier in Tsjechië door dat taalprobleem. Veranderen van sport gaat dat probleem niet oplossen. En geen sport doen ziet hij helemaal niet zitten. Hij weet van zichzelf dat hij het nodig heeft om zich eens goed uit te leven.
Het avonturenkamp is ook zeer goed meegevallen, al vond hij dat ze veel te weinig gestapt hebben tijdens de tweedaagse. Dat hij momenteel kan genieten van de fysieke uitdaging van een stevige wandeling hebben we tijdens onze gezinsvakantie in Frankrijk gemerkt. We zijn immers enkele keren gaan wandelen in het hooggebergte van de Mercantour. Tom nam daarbij systematisch het voortouw. In eerste instantie losten Silke, Patrick en ik maar naarmate we vorderden moest ook Sven zijn meerdere erkennen. Iets wat hij niet zo gemakkelijk kon verteren :-) en wat hem intussen gemotiveerd heeft om lid te worden van een fitnessclub in Praag. Bedoeling is dat hij er, samen met zijn vriend, drie keer per week naartoe gaat (naast zijn tennis). In de hoop dat hij volgend jaar de concurrentie kan aangaan met Tom.

Patrick steunde het project grotendeels moreel en financieel vanuit Praag. Al mag zijn (fysieke) bijdrage (tijdens zijn kort verblijf in België) aan het in elkaar steken van de meubelen niet geminimaliseerd worden. Dankzij zijn aanwezigheid konden we twee assemblageteams vormen waardoor het werk dubbel zo snel klaar was en er toch nog wat tijd restte voor familie en vrienden.

Eerder heette ik het opknappen van het appartement een gezinsproject.
Ik zou het eigenlijk een familieproject moeten heten want het geheel zou nooit op tijd klaar geraakt zijn zonder de hulp van mijn broer Dirk, mijn neef Tijs, papie (die regelmatig op pad ging om extra materiaal aan te kopen) en (vooral) mamie. Zij heeft de kinderen de kneepjes van het schilderwerk aangeleerd en hen mee op scherp gehouden om het werk vol te houden zonder aan kwaliteit in te boeten. Bovendien heeft ze zelf nog hard meegewerkt. Eigenlijk uniek om zo een project met drie generaties aan te pakken, waarbij ieders bijdrage onontbeerlijk was voor het resultaat binnen de tijdspanne.

Na die intensieve periode was de vakantie in Gilette welgekomen. De eerste dagen hebben we vooral gerust en gelezen. Dat was nodig om mijn bronchitis die ik in België opgelopen had volledig te laten genezen en Tom zijn gebroken teen te laten helen (opgelopen al spelend met zijn broer). Nadien hebben we volop genoten het blauwe weter van de rivier, de schitterende bergen, gezellige dorpjes... De zee hebben we dit jaar maar één keer opgezocht. Gilette is en blijft voor ons de ideale plek om als gezin tot rust te komen en bij te praten. Daar heeft iedereen tijd, de aandacht wordt niet afgeleid door sociale media (aangezien er geen internet is), we zijn buiten van 's morgens tot 's avonds, we eten er lekker (dankzij de kookkunsten van Patrick), genieten van de natuur en de stilte. Eenvoudige dingen maar zo waardevol.

Na meer dan zeven weken weg, werd het stilaan tijd om terug te keren naar Praag. De kinderen snakten ernaar hun vrienden terug te zien. Zelf vond ik het moeilijk om terug geconfronteerd te worden met de moeilijke communicatie. Ik vond het zo gemakkelijk om in België alles te kunnen regelen in mijn eigen moedertaal. We zullen dan maar een tandje bijsteken bij de taalles zeker?

Tot 20 september genieten we er nog van om voltallig te zijn. Al was dat voltallig zijn de laatste week relatief. Silke had twee Belgische vrienden op bezoek voor een week en ze houden er met hun drietjes een zeer onregelmatig ritme op na : midden in de dag opstaan en midden in de nacht thuiskomen.
We laten haar er nu maar even van profiteren zodat ze nadien gemotiveerd haar studies kan aanvatten.
Op 20 september is het zover. Dan begint voor haar (maar ook voor ons) een nieuwe levensfase. Het zal wennen worden … voor iedereen …