Weer een prachtige ervaring rijker
Door: Els
16 November 2008 | China, Shanghai
Ons leventje blijft hier aan een TGV-snelheid doordraven (dat geldt denk ik voor iedereen wel een beetje). Dan verschieten we plots dat het alweer meer dan een maand geleden is dat we ons hebben laten horen op deze website. Vandaar dat we dan even bewust tijd maken om jullie op de hoogte te houden van ons reilen en zeilen hier aan de andere kant van de wereld.
De economische crisis heeft al gevolgen gehad voor KBC China. In mei was er een project opgestart om de activiteiten uit te breiden. In dat kader was er een jonge expat met zijn gezin (twee kleine kinderen) naar Shanghai verhuisd. Na het uitbreken van de economische crisis is echter besloten dit project voor een tweetal jaar in de koelkast te stoppen. Weg project, weg de reden van zijn aanwezigheid in Shanghai. En dat net op het moment dat de familie zich een beetje begon thuis te voelen in Shanghai. De bank heeft zijn engagement naar hem toe evenwel behouden en ze hebben een andere job voor hem gezocht binnen de regio Azië. Voorlopig bereidt hij zich in Shanghai voor op zijn nieuwe taak, terwijl de verhuis (en alles wat erbij komt kijken) geregeld wordt. Vanaf januari neemt hij zijn taak op in Hong Kong. Nu is Hong Kong zeker geen slechte bestemming (meer Westers, meer natuur, de zee, minder communicatieproblemen), maar op een half jaar tijd tweemaal internationaal verhuizen en van nul starten is een grote belasting. We hopen in ieder geval dat ze daar snel hun draai zullen vinden.
Voor ons is de verhuis problematiek nog niet aan de orde. Wij kunnen ‘genieten’ van de inspanningen die we de voorbije twee jaar geleverd hebben om ons aan te passen aan China en om ons leventje (soms moeizaam) op te bouwen. We weten wat we kunnen verwachten en wat niet, communicatie verloopt gemakkelijker (al blijft dat een constante uitdaging in China), de kinderen hebben hun school en hun activiteiten, ik heb mijn parttime job,…. Kortom er is een zekere routine ontstaan.
Onze tieners zorgen wel voor de extra kruiden bij dit dagelijks recept. Soms op het pikante af. Maar dat hoort nu eenmaal bij het groot brengen van kinderen. Dat besef je niet altijd als ze klein zijn, maar des te meer als ze opgroeien.
En groeien doen ze! Silke (14) en Sven (vorige week 13 geworden) zijn een wedloop aan het houden om mama om ter eerst in te halen. Het is momenteel een nek-aan-nek race, al ligt Silke voorlopig nog iets voor op haar broer. Ze zijn er nog niet maar als ze het huidige groeiritme aanhouden, zal het toch niet al te lang meer duren. Tom is ook sterk aan het veranderen en aan het uitgroeien. Hij ligt gelukkig (tot grote vreugde van mama) nog wel achter op de rest. Voor de tijd dat het duurt…
Tijdens de Allerheiligen vakantie (de eerste week van november), hebben we geprofiteerd om nog een stukje van het (enorme) China te ontdekken : de Yunnan province. Dat is de provincie in het zuidwesten van China, die dicht aanleunt bij Tibet en grenst aan Laos, Vietnam en Birma. We hadden o.a. van onze respectievelijke ouders zoveel positiefs gehoord over die streek, dat onze interesse meer dan gewekt was.
En we hebben het ons (weer eens) niet beklaagd. We hadden dan ook ideale omstandigheden om die streek te bezoeken : de Chinezen hadden geen verlof in de week dat wij gegaan zijn en het weer was ideaal. De week voor wij gingen, heeft het er 7 dagen aan een stuk geregend (met aardverschuivingen tot gevolg) maar, op eerste dag na (met af en toe wat motregen), hadden we droog, meestal open weer. Eens de zon weg was koelde het wel sterk af, maar dat is niet te verwonderen als je weet dat we voortdurend op een hoogte van 1800 tot 3000m hoog vertoefden.
In China reizen betekent afstanden afleggen maar als je dat kan doen terwijl indrukwekkende landschappen aan je voorbij schuiven, is dat (voor ons) geen opgave. We hebben genoten van de schoonheid van de natuur, de weidsheid, de bergtoppen (verschillende met sneeuw bedekt), gecombineerd met het landelijke leven van de verschillende minoriteiten die die streek nog rijk is. Elk van die minoriteiten heeft een verschillende klederdracht, wat het straatbeeld heel kleurrijk maakt.
De eerste 2 dagen hebben we samen gereisd met een andere Belgische familie. Dat was eerder toevallig omdat ze in hetzelfde hotel hadden geboekt maar het was reuze gezellig. We hebben samen de omgeving van Dali verkend : de drie pagoden, lokale markten van de Bai-minoriteit, een boottocht op het meer, kennis gemaakt met verschillende authentieke dorpen op het platteland…
In één van die dorpen hebben we een uitgebreide uitleg gekregen van een ‘barefoot’ dokter over hoe hij, met de beperkte middelen waarover hij beschikt, bevallingen begeleidt. Het systeem van ‘barefoot’ dokter is ingevoerd door Mao. Het waren boeren die een basis medische en paramedische opleiding kregen (6 maand) om de gezondheidszorg ook naar de afgelegen landelijke gebieden te brengen. Echte dokters wilden zich in die streken immers niet vestigen. Ze kregen een basis hoeveelheid aan Chinese en Westerse medicamenten om eenvoudige medische problemen aan te pakken. Ze hadden wel de opdracht om moeilijke gevallen door te sturen naar de steden.
Het was bijna aandoenlijk om de overgave te zien waarmee hij tot in de kleinste details een bevalling ensceneerde. Een betere voorlichting voor ons meisjes konden we ons niet voorstellen, al hopen we wel dat ze in meer hygiënische omgevingen gaan kunnen bevallen later.
Nadien zijn we verder gereisd naar Lijiang. De stad is prachtig gelegen aan de voet van de ‘Jade draak sneeuwberg’ en heeft een charmant oud stadsdeel met houten huisjes. We hebben er een leuke fietstocht gemaakt naar omliggende dorpen, al was niet iedereen gelukkig met de kwaliteit van zijn fiets (nietwaar Tom).
De laatste plaats die we aangedaan hebben, Zhongdian, ligt op 3000m hoogte en wordt beschouwd als Klein Tibet. Niet alleen omwille de hoogte, maar ook omwille van de grote hoeveelheid Tibetanen die er wonen en het boeddhistische klooster dat er zich bevindt. We hebben het klooster bezocht met een lokale Tibetaanse gids, die heel boeiend de cultuur en het boeddhisme kon uitleggen. Zijn Engels was van een heel goed niveau. Hij heeft dit in India geleerd in een school opgericht door de zus van de Dalai Lama. Omdat Tibetanen in China heel moeilijk aan een paspoort geraken, is hij illegaal naar India moeten trekken. In 24 dagen zijn ze met een groep van 19 jonge kerels te voet de grens over getrokken tussen China en India. Ze sliepen overdag en trokken ’s nachts verder om niet gezien te worden. Hij is er drie jaar gebleven en is nu gids voor buitenlandse toeristen. Het doorzettingsvermogen van die mensen in moeilijke omstandigheden is echt bewonderenswaardig en daar kunnen wij nog iets van leren.
Intussen zijn de kinderen al weer een week terug aan de slag. De laatste rechte lijn richting Kerstvakantie is ingezet. We hopen dat ze er nog enkele weken stevig tegenaan gaan zodat ze hun vakantie ook echt verdienen.Al gaan we ook nog tijd maken voor het verjaardagsfeestje van Sven met zijn vrienden. Want dat heeft hij nog te goed.
De economische crisis heeft al gevolgen gehad voor KBC China. In mei was er een project opgestart om de activiteiten uit te breiden. In dat kader was er een jonge expat met zijn gezin (twee kleine kinderen) naar Shanghai verhuisd. Na het uitbreken van de economische crisis is echter besloten dit project voor een tweetal jaar in de koelkast te stoppen. Weg project, weg de reden van zijn aanwezigheid in Shanghai. En dat net op het moment dat de familie zich een beetje begon thuis te voelen in Shanghai. De bank heeft zijn engagement naar hem toe evenwel behouden en ze hebben een andere job voor hem gezocht binnen de regio Azië. Voorlopig bereidt hij zich in Shanghai voor op zijn nieuwe taak, terwijl de verhuis (en alles wat erbij komt kijken) geregeld wordt. Vanaf januari neemt hij zijn taak op in Hong Kong. Nu is Hong Kong zeker geen slechte bestemming (meer Westers, meer natuur, de zee, minder communicatieproblemen), maar op een half jaar tijd tweemaal internationaal verhuizen en van nul starten is een grote belasting. We hopen in ieder geval dat ze daar snel hun draai zullen vinden.
Voor ons is de verhuis problematiek nog niet aan de orde. Wij kunnen ‘genieten’ van de inspanningen die we de voorbije twee jaar geleverd hebben om ons aan te passen aan China en om ons leventje (soms moeizaam) op te bouwen. We weten wat we kunnen verwachten en wat niet, communicatie verloopt gemakkelijker (al blijft dat een constante uitdaging in China), de kinderen hebben hun school en hun activiteiten, ik heb mijn parttime job,…. Kortom er is een zekere routine ontstaan.
Onze tieners zorgen wel voor de extra kruiden bij dit dagelijks recept. Soms op het pikante af. Maar dat hoort nu eenmaal bij het groot brengen van kinderen. Dat besef je niet altijd als ze klein zijn, maar des te meer als ze opgroeien.
En groeien doen ze! Silke (14) en Sven (vorige week 13 geworden) zijn een wedloop aan het houden om mama om ter eerst in te halen. Het is momenteel een nek-aan-nek race, al ligt Silke voorlopig nog iets voor op haar broer. Ze zijn er nog niet maar als ze het huidige groeiritme aanhouden, zal het toch niet al te lang meer duren. Tom is ook sterk aan het veranderen en aan het uitgroeien. Hij ligt gelukkig (tot grote vreugde van mama) nog wel achter op de rest. Voor de tijd dat het duurt…
Tijdens de Allerheiligen vakantie (de eerste week van november), hebben we geprofiteerd om nog een stukje van het (enorme) China te ontdekken : de Yunnan province. Dat is de provincie in het zuidwesten van China, die dicht aanleunt bij Tibet en grenst aan Laos, Vietnam en Birma. We hadden o.a. van onze respectievelijke ouders zoveel positiefs gehoord over die streek, dat onze interesse meer dan gewekt was.
En we hebben het ons (weer eens) niet beklaagd. We hadden dan ook ideale omstandigheden om die streek te bezoeken : de Chinezen hadden geen verlof in de week dat wij gegaan zijn en het weer was ideaal. De week voor wij gingen, heeft het er 7 dagen aan een stuk geregend (met aardverschuivingen tot gevolg) maar, op eerste dag na (met af en toe wat motregen), hadden we droog, meestal open weer. Eens de zon weg was koelde het wel sterk af, maar dat is niet te verwonderen als je weet dat we voortdurend op een hoogte van 1800 tot 3000m hoog vertoefden.
In China reizen betekent afstanden afleggen maar als je dat kan doen terwijl indrukwekkende landschappen aan je voorbij schuiven, is dat (voor ons) geen opgave. We hebben genoten van de schoonheid van de natuur, de weidsheid, de bergtoppen (verschillende met sneeuw bedekt), gecombineerd met het landelijke leven van de verschillende minoriteiten die die streek nog rijk is. Elk van die minoriteiten heeft een verschillende klederdracht, wat het straatbeeld heel kleurrijk maakt.
De eerste 2 dagen hebben we samen gereisd met een andere Belgische familie. Dat was eerder toevallig omdat ze in hetzelfde hotel hadden geboekt maar het was reuze gezellig. We hebben samen de omgeving van Dali verkend : de drie pagoden, lokale markten van de Bai-minoriteit, een boottocht op het meer, kennis gemaakt met verschillende authentieke dorpen op het platteland…
In één van die dorpen hebben we een uitgebreide uitleg gekregen van een ‘barefoot’ dokter over hoe hij, met de beperkte middelen waarover hij beschikt, bevallingen begeleidt. Het systeem van ‘barefoot’ dokter is ingevoerd door Mao. Het waren boeren die een basis medische en paramedische opleiding kregen (6 maand) om de gezondheidszorg ook naar de afgelegen landelijke gebieden te brengen. Echte dokters wilden zich in die streken immers niet vestigen. Ze kregen een basis hoeveelheid aan Chinese en Westerse medicamenten om eenvoudige medische problemen aan te pakken. Ze hadden wel de opdracht om moeilijke gevallen door te sturen naar de steden.
Het was bijna aandoenlijk om de overgave te zien waarmee hij tot in de kleinste details een bevalling ensceneerde. Een betere voorlichting voor ons meisjes konden we ons niet voorstellen, al hopen we wel dat ze in meer hygiënische omgevingen gaan kunnen bevallen later.
Nadien zijn we verder gereisd naar Lijiang. De stad is prachtig gelegen aan de voet van de ‘Jade draak sneeuwberg’ en heeft een charmant oud stadsdeel met houten huisjes. We hebben er een leuke fietstocht gemaakt naar omliggende dorpen, al was niet iedereen gelukkig met de kwaliteit van zijn fiets (nietwaar Tom).
De laatste plaats die we aangedaan hebben, Zhongdian, ligt op 3000m hoogte en wordt beschouwd als Klein Tibet. Niet alleen omwille de hoogte, maar ook omwille van de grote hoeveelheid Tibetanen die er wonen en het boeddhistische klooster dat er zich bevindt. We hebben het klooster bezocht met een lokale Tibetaanse gids, die heel boeiend de cultuur en het boeddhisme kon uitleggen. Zijn Engels was van een heel goed niveau. Hij heeft dit in India geleerd in een school opgericht door de zus van de Dalai Lama. Omdat Tibetanen in China heel moeilijk aan een paspoort geraken, is hij illegaal naar India moeten trekken. In 24 dagen zijn ze met een groep van 19 jonge kerels te voet de grens over getrokken tussen China en India. Ze sliepen overdag en trokken ’s nachts verder om niet gezien te worden. Hij is er drie jaar gebleven en is nu gids voor buitenlandse toeristen. Het doorzettingsvermogen van die mensen in moeilijke omstandigheden is echt bewonderenswaardig en daar kunnen wij nog iets van leren.
Intussen zijn de kinderen al weer een week terug aan de slag. De laatste rechte lijn richting Kerstvakantie is ingezet. We hopen dat ze er nog enkele weken stevig tegenaan gaan zodat ze hun vakantie ook echt verdienen.Al gaan we ook nog tijd maken voor het verjaardagsfeestje van Sven met zijn vrienden. Want dat heeft hij nog te goed.
-
15 November 2008 - 17:21
Bonnie:
prachtige herinneringen, ook voor ons die een groot deel van jullie reis mochten doen vorig jaar !!!!
Kijken uit naar jullie mondelinge verhalen!!!!
Moest jij nog niet slapen, Els ??
Kus van ons allen -
15 November 2008 - 17:22
Christel:
Weer met heel veel plezier jullie verslag gelezen!
-
15 November 2008 - 20:22
Annick:
Boeiend verslag, prachtige foto's, een waar plezier om zo jullie ervaringen te kunnen delen. -
16 November 2008 - 07:14
Ria En Co:
Weer genoten van de prachtige foto's en bijhorend reisverslag... Vele groetjes, -
16 November 2008 - 07:16
An En Co:
Het is duidelijk dat jullie ervan genoten hebben en weer veel energie opgedaan hebben.
Wij leven vanop afstand met jullie mee.
-
16 November 2008 - 16:35
Anic:
Unieke foto's, een paar ervaringen en uitzichten rijker, voor nooit te vergeten wij kunnen genieten van het prachtig verhaal en tot binnenkort, groetjes Anic -
16 November 2008 - 19:08
Zsuzsa:
A pénzügyi krízis miatt nem kell aggódni, elmúlik. Ami fontos, hogy együtt van a család, szeretetben és sok élményben. Nagyon jó olvasni a híreket, és nézni a képeket! Puszi mindenkinek, Svennek boldog szülinapot kívánok
Zsuzsa -
17 November 2008 - 07:59
Marjanne:
De foto's laten het verhaal nog meer leven. Met genoegen gelezen. XX -
17 November 2008 - 10:52
Mammie En Pappie:
Ook wij herleven onze reis naan China met deze reportage en zo hebben we meer begrip voor de wensen van de minoriteiten ,in 't bijzonder voor de Tibetanen,voor meer respect voor hun eigenheid.Ook onze kleinkinderenkomen met een onbekende wereld in contact /toch een mooie compensatie voor de toch soms zware inspanningen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
