De aardbeving.

We zijn intussen tien dagen na de verschrikkelijke aardbeving die China getroffen heeft. Ondanks het feit dat de Olympische vlam zijn weg door China sinds gisteren hervat heeft, is het land nog steeds aan het bekomen van deze ramp. Niemand kan onverschillig blijven bij de verschrikkelijke beelden. De solidariteit is (voor het eerst) enorm.

De schok was zodanig krachtig dat hij gevoeld werd tot in Shanghai, meer dan 2000km verwijderd van het epicentrum. Het was echter enkel voelbaar in hoge gebouwen, vanaf de tiende verdieping. In de school van de kinderen dus niet, want het is een gebouw met slechts 3 verdiepingen. Mamie, papie en ik hebben ook niets gemerkt aangezien we in de tuinen van Suzhou liepen. Patrick daarentegen, wiens kantoor op de 15de verdieping is, heeft de beving heel duidelijk gevoeld. Het was een vreemde gewaarwording. Het was precies alsof iedereen op hetzelfde ogenblik duizelig werd. Uit voorzorg werden de gebouwen ontruimd. Dan pas realiseer je je hoeveel mensen er boven op elkaar aan het werk zijn. Na een uurtje mochten ze terug aan het werk. Op dat moment was de omvang van de ramp nog niet duidelijk. Pas later op de dag bleek hoe ernstig het was.

Een van de meest wraakroepende dingen die nu aan het licht komen, is het feit dat heel wat scholen en gebouwen niet veilig zijn gebouwd. Heel veel kinderen zijn omgekomen omdat ze in een slecht gebouwde school zaten op het moment van de ramp. Ik las ook het verhaal van een man, die twee jaar geleden zijn huis had moeten verlaten omdat er een nieuw project gebouwd moest worden. De regering had hem een nieuwe woning in ruil gegeven. Na de aardbeving bleek dat het gebouw waar hij in woonde volledig was ingestort (met zijn vrouw en kind erin), terwijl de private gebouwen ernaast nog recht stonden.

Maandag om 14u28, precies een week na de ramp, zijn er drie minuten stilte gehouden ter nagedachtenis van de vele duizenden slachtoffers. Indrukwekkend dat 1,3 miljard mensen gedurende 3 minuten tot stilstand kwamen : auto’s stopten waar ze ook waren, chauffeurs gingen naast hun wagen (soms zelfs op hun wagen) staan, in alle bedrijven, scholen, winkels stopten mensen met hun werk, zelfs de reddingswerkers en soldaten aan het werk in de getroffen gebieden hebben hun werk onderbroken…. Stil kon je het echter niet noemen aangezien de sirenes overal luidden en de auto’s volop toeterden.

Die drie minuten betekenden ook het begin van drie dagen van nationale rouw. Het is de eerste keer in de geschiedenis van China dat dit afgekondigd wordt voor een natuurramp. Tot nu toe was dit enkel weggelegd voor het herdenken van de dood van politieke leiders zoals Mao.
En ook deze beslissing werd massaal en op grote schaal opgevolgd : kranten en websites waren enkel in zwart-wit, websites met spelletjes werden geblokkeerd, televisie kanalen met enkel films of sport werden uit de ether gehaald, op de radio werd geen muziek gedraaid maar werd de hele dag door nieuws over de aardbeving gebracht, nachtclubs en cinema’s werden voor drie dagen gesloten… Ongekend….

Elke organisatie die zichzelf een beetje een beetje au serieux neemt, organiseert een inzamelactie voor het getroffen gebied. Soms gaat de sociale druk om te geven wel erg ver. In staatsbedrijven kunnen mensen storten op een rekening en nadien worden lijsten verspreid met de bedragen die mensen gestort hebben. Ons Chinees partner bedrijf wilde dit ook doen, maar onze Nederlandse CEO vond dit te verregaand. Iedereen moet voor zichzelf uitmaken of hij geeft en hoeveel hij geeft. Ik denk dat de solidariteit bij deze ramp zo groot is dat het zelfs niet nodig is om mensen te pushen.
Ook wij buitenlanders worden aangespoord om hulp te verlenen. Waarbij ze niet alleen denken aan geldelijke steun. Een van mijn collega’s spoort me aan om een weeskind uit het getroffen gebied te adopteren. Zijn redenering is : als je al drie kinderen hebt, kan er nog wel een vierde bij.

Bij Decathlon zijn op dit moment geen tenten te verkrijgen want die zijn allemaal naar Sichuan gestuurd. Begrijpelijk uiteraard want de nood is daar zeer hoog. Jammer voor het vader-kind kampeerweekend van de Nederlandse school dat gepland staat voor volgend week. Al zijn er hopelijk voldoende tenten binnen de expat gemeenschap zodat het weekend toch kan doorgaan. Anders gaan de kinderen ontgoocheld zijn.

Vorige week was het de tweede verjaardag van het samengaan van Randstad met onze Chinese partner. Dit werd gevierd, enerzijds met een feest op vrijdag waarop alle personeelsleden verwacht werden aanwezig te zijn en anderzijds met een uitstap tijdens het weekend waarbij iedereen die er zin in had mocht meegaan maar niemand verplicht werd. Uiteindelijk is enkel het feest op vrijdag doorgegaan en is de uitstap, uit respect voor de slachtoffers van de aardbeving, uitgesteld naar een latere datum.
Ik heb mijn verjaardag dit jaar dus gevierd met 220 Randstad personeelsleden. In de namiddag hebben we verschillende team building spelletjes gespeeld en ’s avonds was er een diner. Het was schitterend weer, met blauwe lucht en zon, en de sfeer was goed en ontspannen. Voor ons buitenlanders blijft het enthousiasme waarmee Chinezen spelletjes spelen verbazingwekkend. Ze gaan er echt voor en draaien er hun hand niet voor om om vals te spelen als ze daarmee hun kansen op de overwinning kunnen vergroten. Dat beloofd voor de Olympische spelen….

Nu België terug een regering heeft (voorlopig toch), krijgen we hier weer af en toe een politicus op bezoek. Zo was deze week Minister De Gucht aan de beurt. Het hoofddoel van zijn bezoek was het officieel onthullen van een kunstwerk dat België aan Beijing heeft geschonken. Maar hij heeft ook tijd gemaakt om twee dagen naar Shanghai te komen.
Patrick heeft met hem kunnen praten want hij was uitgenodigd om deel te nemen aan de briefing van de minister. Ik, daarentegen, heb hem enkel (van dicht) gezien tijdens de receptie voor de Belgen op het consulaat. Eigenlijk is het leukste van dergelijke recepties dat je nog eens wat landgenoten tegenkomt, want met de dagelijkse drukte komt het er niet altijd van elkaar te ontmoeten.

Nog enkele weken en dan kunnen we weer persoonlijk contact hebben met onze meeste dierbare landgenoten!