Genoten van Vietnam

Nog een maand en het jaar zit er alweer op. Het is een cliché die keer op keer bevestigd wordt : de tijd vliegt!
We hebben van de november vakantie van de kinderen (7 tot 15 november) gebruik gemaakt om Noord Vietnam te ontdekken. Dat is een ideale week om te reizen in Azië. Geen enkele andere school heeft vakantie, de Chinezen zijn aan het werk, prijzen en beschikbaarheid van de vliegtuigtickets en hotels vallen bijgevolg mee en het weer is nog goed. Het was de bedoeling om ten volle te genieten van het ontspannen samen zijn met z’n vijfjes. We hebben dan ook bewust de dagelijkse zorgen omtrent het werk, de school en onze toekomst achtergelaten in Shanghai en ons ondergedompeld in een andere wereld.
Onze eerste stop was Hanoi, de hoofdstad van Vietnam. Het is een stad die, net zoals Shanghai, zeer snel gegroeid is en bruist van de activiteit. Je mag er op om het even welk uur van de dag in rondlopen of -rijden, er valt altijd iets te beleven. We zijn vanuit Shanghai aangekomen in Hanoi om 2u ’s morgens en tijdens de rit van de luchthaven naar het hotel hebben we dit al met eigen ogen kunnen vaststellen : er zitten mensen in de parken met elkaar te praten en te kaarten, bromfietsen en kleine trucks zijn volgeladen op weg naar de stad, een bloemenmarkt in volle gang, er wordt nog eten gekookt langs de straat, …
Al is die nachtelijke activiteit nog niets in vergelijking met de bedrijvigheid overdag.
Wat onmiddellijk opvalt is het enorme aantal bromfietsen. Ze snorren met grote snelheid en behendigheid door de stad. Je hebt de indruk dat ze van overal tegelijkertijd komen. Een straat oversteken is dan ook een hachelijk bezigheid. Tijdens de spitsuren is er meestal een volledig rijvak ingenomen door een file van bromfietsen. Je ziet nog wel enkele dappere fietsers tussen dit gemotoriseerd geweld maar ze zijn duidelijk in de minderheid.
Het grote aantal bromfietsen zorgt voor een duidelijke verhoging van de decibels. Toen we ’s avonds langs een vrij drukke weg naar het hotel terugwandelden na het eten, konden we elkaar bijna niet verstaan door het lawaai van voortdurend voorbijrijdende bromfietsen. Om nog maar te zwijgen van de CO2 die je tijdens zo’n wandelingetje binnenkrijgt.
Je kan wel even aan die drukte ontsnappen door in één van de vele parken te gaan wandelen of langs één van de meren die de stad rijk is op een bankje te gaan zitten. Ik blijf erbij : water in een stad zorgt altijd voor een extra sfeer. Bovendien staan er heel wat mooie gebouwen van de tijd dat de Fransen hoogtij vierden.
De oude stad is het centrum van het uitgaansleven met het ene restaurantje naast het andere, een grote keuze aan bars en cafés en uiteraard winkeltjes, winkeltjes en nog eens winkeltjes. Elke straat heeft een bepaald type van winkeltjes : je hebt de straat waar je kledij kan kopen, die waar je schoenen kan krijgen, de bamboo straat, de souvenir straat, de straat met zilver en goud,…
Hoe ze allemaal kunnen overleven, blijft voor mij een raadsel.
We hebben Sven zijn veertiende verjaardag gevierd in ‘Le Petit Bruxelles’ in Hanoi. We hadden dit Belgisch restaurant in de reisgids gevonden en het bleek bovendien op wandelafstand van het hotel te liggen. We hebben dus niet aan de verleiding kunnen weerstaan om Sven zijn speciale dag af te sluiten met kaaskroketten en vleesfondue in een heel gezellig kader.
Na twee dagen waren we blij dat we de stadsdrukte achter ons konden laten en met de nachttrein naar de bergen rond Sapa konden trekken. Hoewel de afstand maar 350 km bedraagt, doet de trein er 9u over om er te geraken. Ze hebben er duidelijk nog niet van de TGV gehoord.
We hebben fantastisch weer gehad die drie dagen in de bergen : meer dan 25°, zon, blauwe lucht,… We konden niet beter wensen. We hebben ervan geprofiteerd om enkele toffe wandelingen te maken waarbij we volop konden genieten van de vele rijstvelden die de streek rijk is. Onderweg kwamen we kleine dorpen tegen waar verschillende ethnische minoriteiten wonen. De vrouwen lopen er meestal nog in de traditionele klederdracht rond. Een bezoekje aan de locale markten wordt daardoor al snel een kleurrijke aangelegenheid.
Anderzijds is het schrijnend om te zien in welke omstandigheden die mensen nog leven. Voor hen is het elke dag overleven. Het klimaat in die streek laat hen maar toe om één oogst rijst per jaar binnen te halen. Ik herinner me dat er in Bali streken zijn waar ze tot drie oogsten per jaar konden binnenhalen. Dat is natuurlijk een groot verschil. Ze kunnen met moeite in hun eigen levensonderhoud voorzien. Het toerisme is voor hen meer en meer een bron van inkomsten aan het worden. Wat voor ons als toerist niet altijd even aangenaam is want je wordt overstelpt met mensen die hun met de hand gemaakte spullen willen verkopen.
We hebben onze reis afgesloten met een tweedaagse boottrip in Halong Bay (op drie uur rijden van Hanoi). Het is een van de mooiste natuurlandschappen van Vietnam, volgens de Vietnamezen zelfs één van de zeven wereldwonderen. De eilanden in de baai zijn rotseilanden, allemaal steil omhoog rijzende kalksteenformaties. We zaten met een kleine gezelschap van 12 mensen op een grote houten boot. Het was blijkbaar één van de oudste boten maar daar hebben we niet veel van gemerkt. Alles was zeer goed in orde, de kajuit was ruim en de bedden waren comfortabel (welkom na ons tweede nachtje nachttrein in een week). Alle maaltijden waren inbegrepen in de prijs en bestonden vooral uit vis en schaaldieren, klaargemaakt op verschillende manieren. De kinderen waren daar in eerste instantie niet zo mee opgezet maar ze hebben uiteindelijk moeten toegeven dat het lekker was. Patrick kreeg telkens een aangepast bordje zonder schaaldieren.
We hebben onderweg een grot bezocht maar het hoogtepunt voor de kinderen was de zwempartij. De temperatuur van het water was echt aangenaam, ondanks het feit dat het al november was. En wat is er leuker dan in de zee springen vanop de boot. We konden ook zwemmen naar een klein strandje waar er gevolleybald werd. De zonsondergang, de rust en de stilte waren fantastisch. Heerlijk om even alles te vergeten en te genieten.
Toen we opstonden na een rustige nacht op het water, bleek het weer gekeerd. Het was bewolkt en er stond een frisse wind. We hebben er niet erg om getreurd want het was in ieder geval onze laatste dag. Bovendien hadden we toch niet voor niets onze truien meegesleurd. Het was nog maar een voorproefje van wat er ons te wachten stond bij onze aankomst in Shanghai. Toen we er zaterdagmorgen om 5u30 landden, was de temperatuur amper 5°.
Eens thuis moesten de kinderen onmiddellijk aan het werk om het schoolwerk tijdig af te krijgen dat ze opgekregen hadden voor de vakantie en konden Patrick en ik aan het werk om onze living weer in orde te zetten. Tijdens onze afwezigheid hebben ze immers de schilderwerken die nodig waren na de vochtproblemen uitgevoerd. Meubels terug zetten, gordijnen strijken en ophangen, kaders terughangen,…
Eens alles weer op z’n plaats, konden we nog even nagenieten van onze boeiende trip. Vietnam heeft ons zeker niet ontgoocheld. Integendeel! Het feit alleen al dat we 5 dagen in de natuur vertoefd hebben, heeft ons een enorme energieboost gegeven. Als je dan daarenboven tegelijkertijd nog een andere cultuur kan leren kennen, keer je zoveel rijker terug naar huis.
Intussen roept de plicht alweer twee weken. De laatste weken van het eerste trimester vragen de nodige aandacht voor het schoolwerk.
Patrick vertoeft momenteel in Praag voor een opleiding. KBC heeft, zoals jullie waarschijnlijk vernomen hebben in de pers, de strategie voor de komende jaren bekend gemaakt. Inkrimping op verschillende fronten. Azië zal niet aan de dans ontspringen. Maar of dit gevolgen zal hebben voor onze persoonlijk situatie is nog niet duidelijk.
We wachten geduldig af …