Mamie en Papie Poot in Azië

Het was alweer enkele jaren geleden dat mijn ouders voet gezet hadden op Aziatische bodem. De laatste keer was in 2009 toen we (toen nog met het hele gezin) in Shanghai woonden en we samen met hen Maleisië bezocht hebben.
Wanneer we in oktober 2012 de moeilijke en stresvolle taak hadden om op 48 uur tijd te beslissen of we bereid waren te verhuizen van Praag naar Singapore, hadden we oa telefonisch contact met mijn ouders. En één van de dingen die ze toen gezegd hadden was : ‘Als jullie beslissen van de stap te zetten, komen we jullie zeker bezoeken’. En ze hebben woord gehouden!
Drie weken hebben we samen doorgebracht. Dat is toch wel een minimum periode als ze zo een grote inspanning doen om tot hier te komen. Die inspanning bestaat niet alleen uit de reis van 18 uur van deur tot deur maar ook uit het verwerken van een jetlag van 7 uur. Het duurt een kleine week om daarvan te bekomen. Dan zou het zonde zijn om na 7 dagen alweer te vertrekken ☺

De eerste week van hun verblijf had Tom schoolvakantie. De ideale gelegenheid om mijn ouders nog een extra stukje Azië te laten ontdekken. Dit keer is de keuze op Bali gevallen. Bedoeling was om in een paradijslijke omgeving wat cultuur mee te pikken, wat te genieten van de zee en de natuur, wat tot rust te komen en vooral … gezellig samen te zijn en bij te praten. Het zou nog beter geweest zijn als ook Silke en Sven erbij hadden kunnen zijn maar dat was wat moeilijk te organiseren met hun studies. Om het gemis van broer en zus wat te compenseren, hebben we Tom een vriend laten meenemen. En zo waren we dus op stap met Tom en Thomas, een Franstalige Belg van de school. Dat heeft er voor gezorgd dat we aan tafel veel Frans moesten praten maar anderzijds bracht het ook een leuke, positieve dynamiek mee. Vooral omdat het zo buitengewoon goed klikt tussen die twee en ze veel gemeenschappelijke interesses hebben (sport, film, fotografie,…). Bovendien was er op die manier een evenwicht tussen de verschillende generaties. We zijn erin geslaagd denk ik om elke generatie voldoende aan zijn trekken te laten komen. Zo hebben we een uitstap gemaakt met een boot naar een eiland waar de ene rustig kon lezen op het strand terwijl de andere kon snorkelen, zo zijn we met z’n vieren gaan raften terwijl onze ouders verwend werden met een Balinese massage, zo hebben we tempels bezocht waar de fotografen onder ons zich konden uitleven terwijl de anderen het mystieke gebeuren observeerden en in zich opnamen, …. Er waren de rijstvelden, de zonsondergangen boven de zee, de heerlijke lokale maaltijden, de verfrissende zwempartijen, de fijne gesprekken,… kortom alle ingredienten voor een geslaagde vakantie.
Eens terug in Singapore, moest Patrick nog diezelfde avond voor het werk doorvliegen naar België voor enkele dagen (het voordeel aan een business trip naar België is dat het een gelegenheid is om wat tijd door te brengen met de kinderen, ook al is het soms heel kort). Tom moest ook onmiddellijk zijn druk programma van school en sport terug oppakken, terwijl ik de luxe had verder ‘quality-time’ door te brengen met mijn ouders, hen in te wijden in ons leven hier en hen Singapore in al zijn glorie te laten zien. Wat hen onmiddellijk opviel, vooral na het soms chaotistische Bali, is de properheid en zorg die besteed wordt aan het onderhoud van hun toeristische blikvangers. Soms tot in het extreme toe, waarbij je iemand met een soort groot pincet kleine blaadjes ziet oprapen in de prachtige botanische binnentuin van Singapore. Die tuin is niet alleen een fenomenale verzameling van planten van over de hele wereld, het gebouw zelf waarin het is ondergebracht is een prachtig staaltje architectuur. Met daarnaast nog een tweede botanische tuin met een zeer uitgebreide orchideeën verzameling en prachtige bomen en parken overal verspreid over de stad, is het duidelijk dat Singapore een ‘groene’ stad wil zijn.
Papie dacht dat hij in Bali de laatste tempels van zijn leven bezocht had, maar dat was even buiten het multi culturele Singapore gerekend met heel wat religieuzen gebouwen : je vindt er een bonte verzameling van Chinese tempels, Indische tempels, moskeeën en kerken.
Ook in het eten vind je die diversiteit terug. Zonder te reizen, hebben ze kunnen proeven van wat de Aziatische keuken te beiden heeft : Thais, Vietnamees, Indisch, Japans, Chinees, Indonesisch …
Aan een rustig tempo hebben we heel wat van Singapore bezocht, maar… ik heb er wel voor gezorgd dat ze nog niet alles gezien hebben. Kwestie van hen een reden te geven om nog eens terug te komen ☺.
Na zo intensieve, familiale weken is het altijd weer even wennen. Er blijft een leegte achter, die dan wel weer gevuld wordt met nieuwe, toffe ervaringen maar het vraagt wat tijd. Vooral voor mij dan. Patrick en Tom hebben minder tijd om hierbij stil te staan.
Patrick is de komende twee weken bijna niet thuis. Zijn baas uit België komt naar Singapore in het kader van een grote economische missie geleid door prinses Astrid. Meteen wordt dan van de gelegenheid gebruik gemaakt om de verschillende Aziatische kantoren te bezoeken. Eerst Shanghai, dan Singapore om te eindigen in Hong Kong. Het programma is heel erg gevuld, weekends inclusief. Ikzelf zal geen glimp van de prinses kunnen opvangen want aangezien er al driehonderd deelnemers zijn aan de missie alleen, worden op de receptie die aangeboden wordt door de ambassade niet alle Belgen uitgenodigd. Ik ga er niet van wakker liggen al had me dat wel de gelegenheid gegeven een avond door te brengen met mijn echtgenoot.
Tom is de laatste weken toch wat tegen het feit aangelopen dat hij wel erg veel wil combineren. Naast zijn zwemmen en basketten is er recent ook een interesse ontstaan in het deelnemen aan ‘Model United Nations’. Dat is een buitenschoolse activiteit waarbij de werking van de Verenigde Naties wordt nagespeeld door studenten. Ze spelen de rol spelen van afgevaardigden en ze simuleren de verschillende comites. Er wordt gedebatteerd over de actuele problemen in de wereld, er worden speeches gehouden, ze schrijven resoluties die dan gestemd moeten worden,… Dat alles vindt plaats tijdens een conferentie van vier dagen, waaraan studenten van verschillende scholen deelnemen. Aan de conferentie waar Tom nu aan deelgenomen heeft, waren er 1000 deelnemers van verschillende scholen uit heel Azië. Hij vertegenwoordigde, samen met een andere meisje uit zijn school, Zuid-Korea in de Economische en Sociale Raad (ECOSOC). Ze hebben samen een resolutie voorbereid die jammer genoeg bij de stemming één stem te kort had om aangenomen te worden. Maar ze hebben het beter gedaan dan de andere groep die een resolutie over hetzelfde onderwerp geschreven heeft en die zo goed als geen stemmen gehaald heeft. Zo een conferentie vindt plaats tijdens de schooluren. Tom moet nu dus de leerstof van die dagen inhalen.
En dat bovenop al zijn sportactiviteiten.
Dan wordt het al eens te veel. Zo heeft hij recent moeten afzeggen voor een zwemcompetitie met het schoolteam omdat hij datzelfde weekend halve finale moest spelen van de basket competitie, veel schoolwerk had en bovendien de conferentie van de Verenigde Naties moest voorbereiden. Het zou wel eens kunnen dat hij de komende maanden nog dergelijke conflicten gaat tegenkomen. Hij begint te beseffen dat er stilaan keuzes zullen moeten gemaakt worden. Zeker met het oog op het bac jaar. We steunen hem om al die extra ervaringen mee te pikken, maar het mag niet ten koste gaan van zijn schoolwerk en zijn gezondheid. Afwachten hoe het verder evolueert. We houden jullie op de hoogte.