Heerlijk vertrouwd!

We waren al dikwijls aan een nieuw verslag begonnen maar om verschillende redenen telkens niet afgewerkt. Met als resultaat dat intussen Pasen ook al voorbij is en onze wensen op dat vlak letterlijk ‘vijgen na Pasen’ geworden zijn.
Verveeld hebben we ons in ieder geval niet de voorbije weken.
Zeker niet tijdens de drie en een halve week dat we mamie en papie over de vloer gehad hebben. We zijn heel dankbaar dat ze voor de tweede keer de fysieke (de jetlag is niet te onderschatten) en financiële ( in tijden van economische crisis) inspanning gedaan hebben om ons te komen opzoeken in het verre China. Het heeft ons alle 7 deugd gedaan. Voor mamie en papie was het een ideale gelegenheid om even afstand te nemen van hun dagelijkse beslommeringen (met gebouw, school, kerk,…) en zich onder te dompelen in een andere cultuur. Voor ons was het leuk hen deel te laten worden van onze dagelijkse leefwereld, die zo anders is dat het met woorden niet altijd over te brengen is. We hebben ruimschoots de tijd genomen om Shanghai te voet te ontdekken. En zelfs voor ons is dat na meer dan twee jaar nog ‘ontdekken’. Want de stad is zo groot en heeft zoveel verborgen plekjes. En in ons ‘gewone’ dagelijkse leven is er ook niet zoveel tijd voor sight seeing.
Onze drie kinderen hebben elk op hun manier maximaal gebruik gemaakt van de tijd met mamie en papie. Silke heeft heel veel met hen gepraat. Ze vond het heerlijk om bij hen op de kamer te slapen tijdens de reis. Ze heeft (misschien tot haar frustratie?) moeten vaststellen dat mamie en papie dezelfde soort reflecties maken dan wij als ouders (voor ons was dat uiteraard geen nieuws) Het enkele feit dat ze niet van ons kwam, heeft er wel voor gezorgd dat ze meer effect hadden. Voor ons niet gelaten, als het effect er maar is.
Sven zal er minder woorden aan vuil maken maar toont door zijn goede humeur en zijn attente houding naar mamie en papie toe, hoe erg hij hun aanwezigheid op prijs stelt. Tom zijn enthousiasme moeten we altijd wat intomen of papie en mamie zouden fysiek niet heelhuids uit de ‘strijd’ komen. Hem opvangen als hij in je armen springt is immers niet zo evident meer. De jongens vonden het helemaal niet erg dat papie niet overliep van enthousiasme om naar Hong Kong te gaan. Ze waren maar wat blij dat ze gewoon bij ons bleven.
We hebben opnieuw van hun bezoek geprofiteerd om samen een stukje Azië te ontdekken. Vorig jaar is het een overwegend culturele reis geworden (Cambodja), terwijl we nu vooral genoten hebben van de natuur, de zee en de rust in Maleisië.
Alhoewel rust…
De eerste dagen hebben we doorgebracht in het grootste en oudste regenwoud van Maleisie, Taman Negara, op drie uur bus van de hoofdstad Kuala Lumpur. We kunnen zeggen dat we het regenwoud in al zijn facetten beleefd hebben. Niet alleen hebben we genoten van de prachtige natuur, de overvloedige begroeiing, de gezonde lucht (ik kan je verzekeren, dat betekent wat als je in Shanghai woont), .. we hebben ook ten volle ‘de regen’ van het regenwoud ervaren. Om onze verblijfplaats aan de rand van het regenwoud te kunnen bereiken, hadden we een boottocht van een kleine drie uur nodig. Het was een langwerpige houten boot met 10 rijtjes voor 2 personen achter elkaar. We zaten op kussens die op de bodem van de boot gelegd waren en we hadden een gelijkaardig kussen waartegen we met onze rug konden leunen. De bagage lag helemaal vooraan in de boot, onder een zeil. Bij vertrek was er geen wolkje aan de lucht maar het luchtbeeld veranderde duidelijk in de loop van onze tocht. Het blauw evolueerde over grijs naar … zwart. Met een indrukwekkende wolkbreuk tot gevolg. We hadden wel een dakje boven ons hoofd maar door de wind en de snelheid van de boot, kregen we de regen in alle hevigheid tegen ons aan gekletst. Als de jassen dan ook nog in de bagage zitten in plaats van in de handbagage (toch bij de Van Overloopjes), moet ik er geen tekening bij maken dat het laatste uur op de boot niet echt relaxed was. Het kussen van achter onze rug heeft gelukkig wat voor bescherming gezorgd.
Ook onze eerste activiteit ter plaatse, een nachtwandeling in de jungle, is ‘in het water gevallen’. Gelukkig is de regen voor de rest van ons verblijf geen spelbreker meer geweest. De geleide wandeling met als hoogtepunt een hangbrug van 500m lang, hoog boven de grond tussen de toppen van de tropische bomen, was indrukwekkend. Het was wel een zware wandeling met heel wat klimmen langs een aardeweg die er glad bijlag en dalen langs zeer onregelmatige trappen. Voeg daarbij nog een vochtige warmte en jullie hebben alle ingrediënten voor een fysiek uitdagende inspanning. En wie dan denkt dat papie en mamie daarvoor gepast hebben, is eraan voor de moeite. Ondanks hun leeftijd en de erbij horende fysieke ongemakjes, hebben ze de hele wandeling volgemaakt. Een voorbeeld van doorzettingsvermogen en wilskracht.
Het is echter niet omdat het niet meer regende, dat we droog gebleven zijn. In de namiddag zijn we met de boot een lokaal nomadendorp gaan bezoeken. Daarvoor moesten we stroomopwaarts de rivier volgen en enkele stroomversnellingen trotseren. We waanden ons net in een pretpark. De boot slingerde daarbij van links naar rechts (een raadsel dat hij überhaupt nog overeind bleef) terwijl wij bakken water over ons kregen. Deze keer waren we er echter op voorzien. Tom was de enige die min of meer droog gebleven was omdat hij helemaal vooraan in de boot zat. Maar eens aangekomen heeft zijn broer ervoor gezorgd dat ook hij druipend op de foto stond!
De tweede helft van de week zijn we naar het eiland Langkawi gevlogen (een vluchtje van een klein uurtje). Het hotel viel erg goed mee. Alles wat we nodig hadden om tot rust te komen was voorhanden : mooie infrastructuur, goed onderhouden tuin, vriendelijke bediening, lekker ontbijt, de zon, de zee, water, … We hebben er enkele uitstapjes gedaan van een halve dag (naar omliggende eilandjes, met de kabelbaan naar het hoogste punt,…) maar we hebben toch vooral genoten van het lezen van boeken, zwemmen en spelen met de kinderen.
Na zo een intensieve familiale periode, is het altijd voor iedereen een beetje moeilijk om de draad weer op te pikken van het gewone dagdagelijkse leven. Geleidelijk aan vindt iedereen evenwel zijn evenwicht terug. De school en het werk zorgen er meestal voor voldoende (verplichte) afleiding.
Intussen is onze Tom 11 jaar geworden vorige week. Hij vond het verschrikkelijk dat hij net op zijn verjaardag niet alleen naar de Franse school moest (van 8u tot 15u) maar ook nog naar de Nederlandse les (van 16u tot 18u30). Dat Sven net op die dag het venster van zijn kamer aan diggelen schoot met een voetbal (gelukkig was het niet in stukken maar heeft er zich enkel een ster gevormd). Dat Silke zo laat thuis kwam van haar Nederlandse les dat hij te lang moest wachten om zijn cadeautjes open te maken. Hij vergat er echter wel bij te zeggen dat hij cake mocht meenemen naar de Franse school, dat hij in de bloemetjes gezet werd tijdens de Nederlandse les met taart bovenop, dat hij ’s avonds pannenkoeken gekregen heeft, dat hij verwend geweest is met telefoontjes en geschenken van grootouders, meter, peter en dat hij eindelijk kan starten met gitaarles. Hij vraagt daar al een tijdje naar maar we wilden eerst weten of hij wel voldoende gemotiveerd is. Want een instrument spelen betekent ook discipline om te oefenen. Benieuwd of hij het volhoudt.
Volgende week is er nog een week school. Tom trekt dan 4 dagen op schooluitstap. Daar kijkt hij al maanden naar uit. Ze zochten moeders als begeleider maar hij heeft me heel snel duidelijk gemaakt dat ik me vooral geen kandidaat moest stellen.
Nadien begint hun twee weken ‘paasvakantie’ tot 9 mei.