Verdriet en ongeloof

Ik had me voorgenomen jullie deze week eindelijk nog eens wat nieuws te geven over ons reilen en zeilen. Maar ik vrees dat jullie nog wat langer zullen moeten wachten.
Ik kan het niet opbrengen door de gebeurtenissen van gisteren.
Het zou zo banaal klinken vergeleken met de omvang van de terroristische aanslagen en het leed dat dit veroorzaakt heeft aan zovele onschuldige mensen.

Ik wil wel een tekst met jullie delen die Tom geschreven heeft enkele uren na de aanslagen. We vinden het getuigen van een grote maturiteit als je in staat bent op die leeftijd de ‘bigger picture’ te zien.

Het is normaal de bedoeling dat Silke en Sven vrijdagavond vanuit Zaventem vertrekken naar Singapore om hier de Paasvakantie door te brengen. De waarschijnlijkheid dat dit scenario kan doorgaan lijkt ons niet groot nadat we de beelden van de verwoeste vertrekhal gezien hebben. Het is nog afwachten of hun vluchten op andere routes kunnen omgeboekt worden. Morgen zouden we meer moeten weten. Het is natuurlijk niet leuk dat ze door dit voorval mogelijks tijd verliezen maar in vergelijking met de aanslagen is dit niets.
Al zal ik wel heel blij zijn als ik ze in mijn armen ga kunnen sluiten.

We leven alles van heel dichtbij mee en wensen iedereen de nodige sterkte en moed om niet toe te geven aan de angst die ze will creëren.

En... uitstel is geen afstel!

Els


Tekst van Tom :


My country, under attack.
My family, threatened.
My home, bleeding.

After New York, London, Paris, Istanbul, Ankara and many more, this trend of senseless violence has shifted its aim towards my little country, causing the death of at least 30 individuals.
13 of these individuals had just parted from their loved ones at Zaventem airport, without knowing it would be for the last time.
I myself have parted from loved ones at that very same airport just two weeks ago, and I sincerely hope it won't be the last time. However, after this event, I can't help but be filled with fear that it might be. This fear, a fear I have heard so many describe before me, is what the assailants want to set off in our world, not the bombs. We must not let that fear influence us, or our view of this world, we cannot grant terrorists that power over us.

I have seen some reactions to this unfortunate event, ranging from "This is why we need Trump as President." to "Thank you Merkel for this politic of openness and acceptance." and to "We need to stop all muslims from entering Europe." These responses were, to me, almost as saddening as the event itself. Why would we react in exactly the same fashion as the assailants? Why would we choose to condemn an entire population based on the actions of a few? Why would we want to divide the world even more?

This was an attack motivated by Hatred and by Anger, it should not be answered by Hatred and Anger.

I was at a Model United Nations a few days ago and I have witnessed first hand what our generation aspires for this world: a collaborative world, a world that transcends nationality, culture and religion. I have seen young people, myself included, work together, trying to find solutions for our globe. That is what we need: to stand together in the face of terrorism.

It isn’t my country that is under attack, it isn’t my family that is threatened, it isn’t my home that is bleeding, but:

Our World, attacked.
Our families, threatened.
Our Home, bleeding.

I ask everyone, Muslim, Christian, Jewish and Atheist alike, to pray for Belgium, but more importantly to pray for the World.