Emotionele roller coaster

De voorbije zeven weken hebben ons hele leuke en gezellige momenten gebracht maar hebben ons ook geconfronteerd met één van de moeilijkste dingen in het leven : afscheid nemen. We hadden niet gedacht dat we nu al geconfronteerd zouden worden met het overlijden van iemand uit onze eigen generatie, die kinderen heeft van dezelfde leeftijd, met wie we een zodanige sterke band hadden dat afstand geen rol speelde, aan wie we fantastische herinneringen overhouden en wiens levenshouding en -filosofie voor altijd een voorbeeld voor ons zal blijven. Jammer genoeg heeft Peter de strijd tegen kanker na twee jaar moedig vechten verloren waardoor hij veel te vroeg is weggetrokken van ‘zijn vier vrouwen’. Christel en zijn drie fantastische dochters staan nu voor de aartsmoeilijke taak om zonder hem verder te gaan. Het is en blijft onfair maar het brengt hem jammer genoeg niet terug. Ze kunnen het enkel aanvaarden en kracht putten uit zijn stichtend voorbeeld. Gelukkig voor ons allemaal zal Peter niet alleen verder leven in onze herinneringen maar ook in zijn drie dochters. Ze hebben de voorbije twee weken al getoond dat ze waardige dochters van hun vader zijn. Moedig zoeken ze, samen met hun mama, naar manieren om met dit verlies om te gaan. Uiteraard is het gemis enorm en zal de zoektocht naar een nieuw evenwicht tijd vragen, maar net zoals hun vader kijken ze vooruit en gaan ze de uitdaging aan om iets zinvol met hun leven te doen. Wij zullen het zeker en vast van dichtbij blijven volgen en Christel en de kinderen onze steun bieden als ze die nodig hebben. Niet alleen omdat we dit verschuldigd zijn aan Peter maar ook omdat ze ons nauw aan het hart liggen.

Het overlijden van Peter heeft een grote impact gehad op onze vijfdaagse familie-uitstap naar Rome. Er waren al zekere emoties gemoeid met deze uitstap : het was de laatste familiale trip vooraleer Silke een grote stap naar zelfstandigheid gaat zetten door vanaf september in België te gaan studeren terwijl wij met de rest van het gezin in Praag blijven. Tijdens de vijftien jaar in het buitenland in vijf verschillende landen, was ons gezin voor ons de enige constante. Dat was in elke nieuwe bestemming het enige waarop we (in het begin) konden terug vallen. Het is dus best wel een grote aanpassing om binnenkort niet meer altijd met z’n vijven samen te zijn (al beseffen we heel goed dat dit de normale gang van het leven is).
De emoties zijn uiteraard nog intenser geworden na het droeve nieuws uit België. Enerzijds wil je na zo’n nieuws zo snel mogelijk naar België om steun te kunnen geven aan Christel en de kinderen maar anderzijds was het ook goed om als gezin samen te zijn bij het verwerken van dit nieuws en tijd te hebben om erover te praten. Want dit nieuws raakte ons allemaal.
Enerzijds voelde het verkeerd om op dat moment in Rome te zijn maar anderzijds wilden we onze kinderen verder de kans geven om al het mooie dat Rome te bieden heeft te ontdekken en om zich onder te dompelen in de geschiedenis en de oorsprong van de Europese cultuur.
Enerzijds vind je het verschrikkelijk dat het gezinsgeluk van Christel en Peter zo bruusk verstoord is en anderzijds wil je vasthouden aan het intens samen zijn met je eigen gezin omdat je weet dat die momenten in de toekomst schaarser zullen worden.
We hinkten dus constant op een heel dubbel gevoel. Heel verwarrend.
We hebben op die vijf dagen de stad doorkruist, van noord naar zuid en van oost naar west. Kilometers hebben we afgestapt, telkens weer omringd door prachtige gebouwen of overblijfselen ervan. De eerste drie dagen waren de omstandigheden perfect om een stad te bezoeken : zon, blauwe lucht en een goede 20°. De vierde dag daarentegen is letterlijk in het water gevallen. De hele dag heeft het hevig geregend (op enkele heel korte opklaringen na). Gelukkig was het nog geen maandag waardoor we in musea konden schuilen. Toch heeft Patrick er een lelijke virus aan over gehouden die hem enkele dagen parten heeft gespeeld.

De recente gebeurtenissen tonen weer eens het belang aan van af en toe een stop in te bouwen en tijd te maken voor de mensen die echt belangrijk voor je zijn. We zijn dan ook blij dat we dat in april gedaan hebben (zonder te weten wat mei in petto had). Aangezien we naar België moesten voor de ondertekening van de authentieke akte van het appartement in Gent, hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om er met het hele gezin naartoe te gaan, wat langer te blijven en de paasdagen in familieverband door te brengen. Voor Tom kwam er nog bij dat hij voor één keer zijn verjaardag kon vieren in het bijzijn van de hele familie. Hij werd immers 14 op tweede paasdag. Bovendien kon hij aan iedereen fysiek bewijzen dat hij nog wel de jongste van het gezin is maar niet meer de kleinste! Die taak heb ik inmiddels overgenomen (al is het verschil met Silke minimaal).

Eens terug in Praag, hebben we eerst bezoek gehad van Sibylle en Charles-Michel met drie kinderen (goede vrienden van onze periode in Budapest) en nadien van mijn zus. Ook al komen ze in eerste instantie om Praag te bezoeken en te ontdekken, het is tegelijkertijd het uitgelezen moment om uitgebreid bij te praten en de banden te verstevigen. Altijd gezellige momenten.
Het bezoek van mijn ouders, dat voorzien was na onze trip naar Rome en aansluitend op hun trip naar Berlijn, hebben we door de omstandigheden moeten afblazen. Maar uitstel is geen afstel. Ik ben hen heel dankbaar voor hun flexibiliteit, die ervoor gezorgd heeft dat ik een volledige dag met Christel heb kunnen doorbrengen tussen het overlijden en de begrafenis. Een heel waardevol moment.

We zouden bijna uit het oog verliezen dat intussen de baccalaureat examens van Silke en Sven met rasse schreden dichterbij komen. Er resten hen maar enkele weken meer om die voor te bereiden. We hopen dat ze voldoende focus en doorzettingsvermogen aan de dag gaan leggen om ze tot een goed einde te brengen. Zodat Silke met een goed gevoel haar hogere studies kan aanvatten en Sven met vertrouwen zijn laatste jaar tegemoet kan zien.