Een nieuw jaar vol nieuwe avonturen

We hadden ons nog zo voorgenomen om voor eind januari opnieuw iets op onze website te plaatsen, maar we lopen al weer achter de feiten aan. Een beetje laat nu om jullie een gelukkig en succesvol 2011 toe te wensen. Al hebben we dat bij deze toch gedaan J.
Na enkele jaren afwezigheid bij de familiale eindejaarsfeesten, hebben we van ons eerste jaar terug in Europa dankbaar gebruik gemaakt om onze schade in te halen. Dit jaar dus geen vliegtuigreis naar een exotische bestemming, maar een autorit van Praag naar St Niklaas en Gent. Begeleid door enkele fikse sneeuwbuien in Duitsland en Nederland. Maar al bij al zijn we vlot in België geraakt.
We hebben genoten van het gezellig samenzijn met familie en vrienden, van de ‘live’ nieuwjaarsbrieven van onze (gezamenlijk) 6 petekinderen, van enkele fikse wandelingen in het Belgisch sneeuwlandschap, van heerlijke lamskoteletjes klaar gemaakt in de open haard, van zelfgemaakte Irish koffie om een zeer geslaagde avond af te sluiten,.. Het lijkt misschien allemaal niet spectaculair vergeleken met de mooie reizen die we gemaakt hebben tijdens onze periode in China, maar het heeft ons enorm veel deugd gedaan.
Bovendien kwam er nog een familiaal staartje aan ons verblijf in België. Enkele dagen voor onze terugreis, groeide bij mijn jongste broer Dirk het plan om samen met zijn dochtertje Anouk voor enkele dagen mee te gaan naar Praag en eens als eerste van de Pootjes op bezoek te komen bij zijn jongste zusje. Het was een ideale gelegenheid voor hem om er eens even tussenuit te zijn en wij waren blij dat Patrick zijn petekindje eens enkele dagen bij ons kwam logeren. Dat hij bovendien nog wat bagage van ons kon meebrengen was mooi meegenomen. Sven zag dan weer zijn voordeel : een autorit met zijn jongste nonkel waarbij hij vooraan kon zitten! Het voorlezen en het bezig houden van Anouk onderweg nam hij er met veel plezier bij.
Het was een erg gezellige week. Anouk verblijdde het hele huis met haar zonnige aanwezigheid, ondanks de erg lage temperaturen buiten. Het was vertederend om te zien hoe ze op de metro telkens weer een gesprek probeerde aan te knopen met de (dikwijls bejaarde) mensen naast haar. Zich er niet van bewust zijnde dat die mensen niet dezelfde taal spraken. Op haar onschuldige manier slaagde ze er toch telkens in een zeker contact tot stand te brengen en een glimlach op die mensen hun gezicht te toveren. Zonder morren wandelde ze mee door de stad. Al was het op sommige dagen -10. Op woensdag namiddag kon ze zich met Tom uitleven in de sneeuw in één van de vele parken die Praag rijk is. Er lag ook nog voldoende sneeuw om te sleeën op de heuvel achter ons huis.
Het was leuk om samen de stad te verkennen (wij hebben hier ook nog veel te ontdekken) en eens wat meer tijd te hebben om bij te praten met mijn broertje. Als we in België zijn lukt dat niet altijd.
Dirk in huis hebben, is trouwens niet alleen gezellig, het is echt een gerief! Alle technische probleempjes zijn in een wip opgelost. Ik was blij dat hij er was toen onze verwarmingsketel enkele keren tilt sloeg. Dat ging telkens gepaard met een harde knal. Niet echt geruststellend. Bovendien slaagde hij erin ons Silke op tijd aan het ontbijt te krijgen. Ook een hele krachttoer. Of lag het toch aan haar goede voornemens voor het nieuwe jaar?
We hebben zijn bezoek op zaterdag familiaal afgesloten met een bezoek aan Therezin (Theresienstad), op een uurtje rijden van Praag. Tijdens de tweede wereldoorlog werd die stad gebruikt als getto voor gedeporteerde Joden. Het was vooral een doorgangskamp, waarna ze verder gebracht werden naar de echte vernietigingskampen zoals Auschwitz. Omdat er zich tussen die Joden heel wat kunstenaars en musici bevonden, ontstond er een druk cultureel leven. Daar zie je nu nog overblijfselen van in de verschillende tentoonstellingen. Maar door de slechte levensomstandigheden zijn er toch ook heel wat Joden omgekomen.
Misschien niet de meest vrolijke afsluiter van een geslaagde week, maar anderzijds is het belangrijk dat onze kinderen beseffen tot wat extremisme kan leiden.
Eén van de goede voornemens van 2011 was voor ons allen terug wat meer sport in ons leven brengen. Vooral Sven miste het heel erg. In Shanghai waren er zoveel buitenlanders dat er sportcompetities georganiseerd werden tussen de buitenlandse kinderen, waarbij het Engels de voertaal was. Praag is natuurlijk veel kleinschaliger en het aantal buitenlandse tieners van de leeftijd van ons kinderen, is veel beperkter. Vandaar dat we er nog niet in geslaagd waren om iets te vinden.
Uiteindelijk heeft Sven zelf iets gevonden. Sebastian, een Tsjechische jongen van zijn klas, speelt bij een ploeg die gemakkelijk bereikbaar is met de metro van bij ons thuis en hij had het geregeld dat Sven eens kon komen proberen. Sindsdien is Sven lid van een Praagse voetbalploeg. Het is wel bewonderenswaardig want buiten die ene jongen van zijn school, spreekt er niemand Frans of Engels. Ook de coaches niet. Je moet het maar doen. Zeker niet als je dan moet deelnemen aan een voetbaltornooi van een hele dag (van 7u ’s morgens tot 5u ’s avonds). Maar hij heeft er deugd van om zich weer te kunnen uitleven.
We hebben ook een Engelstalige tenniscoach gevonden in de club vlakbij ons huis. Het is een club met 10 terreinen, maar er worden er slechts drie overtrokken met een ‘ballon’ in de winter. Tom volgt er les samen met een ander Belgisch meisje en Silke gaat enkele lessen volgen om het allemaal terug wat op te frissen. De laatste twee jaar heeft ze immers niet meer gespeeld. In het weekend kunnen we dan ‘en famille’ gaan tennissen.
Patrick tennist voorlopig mee op één been. Nu is dat voor hem geen probleem want hij kan dat perfect compenseren met zijn techniek. Maar hij hoopt dat zijn knieproblemen snel achter de rug zullen zijn. Niet alleen om terug te kunnen tennissen maar vooral ook voor onze skivakantie binnen een drietal weken. Het lijkt erop dat het de meniscus is die opspeelt. Net zoals een drietal jaar geleden in Shanghai, alleen is het nu zijn andere knie. Hopelijk krijgt hij het in orde zonder operatie. Hij doet alvast goed zijn best door veel te fietsen en versterkende oefeningen te doen. Ondanks zijn fysiek ongemak, zijn we er toch in geslaagd derde te eindigen in een tennistornooitje dat georganiseerd was voor een Nederlander met wie Patrick regelmatig speelt. We waren met zes Nederlandse en Belgische koppels. En dan moet ik er eerlijkheidshalve aan toevoegen dat hij zonder mij waarschijnlijk eerste geworden was. Maar daar draaide het uiteindelijk niet om. Het was een heel gezellige namiddag. Dat was weer eens de bevestiging dat sport een ideale manier is om sociale contacten op te bouwen en uit te diepen.
In de komende weken staan er voor onze kinderen schooluitstappen gepland : Tom gaat een week naar London, Sven blijft in Tsjechië (hij vindt dit heel onrechtvaardig) en Silke vertrekt maandag voor vier dagen naar … Brussel. Jawel, een uitstapje naar eigen land. Het hoofddoel van hun trip is meer inzicht krijgen in de werking van de EU. Ze gaan de Europese Commisie en het Europese Parlement bezoeken en contact hebben met enkele Europese functionarissen. Daarnaast staan natuurlijk ook toeristische bezoeken op het programma en willen ze vooral veel plezier maken.
We vinden het fantastisch voor onze kinderen dat ze dergelijke dingen kunnen meemaken maar hopen anderzijds toch ook dat dit de aandacht niet te veel zal afleiden van het schoolwerk. Vooral voor Silke staan er enkele belangrijke maanden voor de deur. Ze moet immers reeds drie eindexamens afleggen voor haar Bac. Hopelijk ziet ze er zelf ook voldoende het belang van in.
Voor het eerst in meer dan twee maanden, zien we terug een groen in plaats van een besneeuwd landschap in Praag. We zijn daar op dit moment niet rouwig om. We genieten immers van zonnig weer en relatief hoge temperaturen voor de tijd van het jaar. Maar tegelijkertijd zouden we het appreciëren dat er in Oostenrijk wel nog veel verse sneeuw valt, zodat we in ideale omstandigheden het skiën na vier jaar onderbreking terug kunnen opnemen. Want dat zal toch even aanpassen zijn. Zeker voor Sven die nu ongeveer 40cm groter is dan de laatste keer dat hij op de latten stond.
We laten het jullie in ons volgend verslag weten.