Het jaar van de tijger

Sinds zondagavond Is de rust weergekeerd boven China. De honden kunnen weer gerust zijn voor een jaar. De laatste vuurwerkpijlen en pétards zijn afgeschoten. Het is een gewoonte om twee weken na de start van het nieuwe jaar hiermee de goede geesten te verwelkomen. Wij zijn altijd blij als de goede geesten aan de beurt zijn want dat betekent dat we het knallen voor het wegjagen van de boze geesten al gehad hebben en dat ook de roep om een jaar met veel geld voorbij is. Het komt vooral onze nachtrust ten goede.
Eigenlijk is het vuurwerk het enige negatieve punt aan het in Shanghai blijven tijdens de vakantie van Chinees Nieuwjaar. Voor de rest is het heerlijk rustig in de stad. Alle niet-Shanghainezen zijn in die periode terug naar hun geboortestreek, heel wat commerciële zaken en restaurants, die normaal 7 dagen op 7 open zijn, zijn gesloten, bouwwerven liggen stil en op geen tijd ben je met de auto van de ene kant van de stad aan de andere kant. Het moment om af en toe eens richting centrum te trekken voor een wandeling zonder dat je eerst veel tijd verliest in de file. Zo zijn we nog eens gaan wandelen in de oude stad. Of wat ervan overblijft. Met het oog op de expo en de vele buitenlandse toeristen die dat evenement met zich mee zal brengen, hebben ze de oude stad volledig opgefrist, waardoor het naar ons gevoel zijn karakter wat verloren heeft. Van het geanimeerde straatleven schiet niet veel meer over. Ze hebben de typische kleine steegjes afgesloten voor de nieuwsgierigen door er een hekken met cijferslot voor te plaatsen. Moesten ze tegelijkertijd de woningen meer bewoonbaar gemaakt hebben door stromend water te voorzien, veiligere electriciteitsleidingen, betere isolatie,.. zou ik er nog kunnen mee leven. Dan zou de levenssituatie van de mensen gevoelig verbeterd zijn. Maar dat is niet het geval. Het is enkel de buitenkant die opgekuist is. Achter de pas geverfde gevels is het nog even primitief leven.
We hebben ook de Lupu brug over de Huangpu rivier beklommen. Aan weerszijden van deze brug ligt de site van de Expo. De totale oppervlakte van de site is meer dan 5km2, deels aan de Pudong kant, deels aan de Puxi kant. Zeker van op de top van de brug heb je een mooi overzicht. Jammer genoeg was zon achter een wolkendek verdwenen tegen dat we boven kwamen. Maar het gaf toch al een idee. Het gebouw dat het meeste opvalt en ook het hoogste is, is uiteraard het paviljoen van China. Ook het expo perofrmance center is prominent aanwezig. De ruwbouw van de paviljoenen is klaar maar er is nog heel wat werk binnenin en rondom de paviljoenen. Al is er niemand die eraan twijfelt dat ze het tegen 1 mei voor mekaar zullen hebben. Ze hebben mankracht genoeg om in de eindsprint een tandje bij te steken.
We houden jullie in de komende maanden zeker op de hoogte van de verdere ontwikkelingen. Al zullen jullie binnenkort in de media ook weer overspoeld worden met nieuws vanuit China. Tot het jullie oren uitkomt…
Vlak voor Chinees Nieuwjaar kwam onze chauffeur op een maandag morgen met het slechte nieuws dat hij van zijn dokter te horen gekregen had dat hij minstens 4 maanden moet rusten. Hij schijnt de lijden aan diabetes en te hoge bloeddruk. We waren niet erg gelukkig met dit nieuws. In de eerste plaats voor hemzelf maar ook omdat dit betekende dat wij hem kwijt waren. En we waren er echt heel tevreden van : hij was zeer stipt, betrouwbaar, altijd vriendelijk (zelfs als het eens erg laat werd),.. Niets was hem te veel. Veel tijd om hierover ongelukkig te zijn, hebben we niet gekregen. De volgende dag stond er al een andere chauffeur voor de deur. Hij is nog ingewijd geweest door de vorige chauffeur in onze gewoontes en meest bezochte plaatsen. En dat was het dan. De nieuwe samenwerking loopt nog niet erg vlot. Op zijn rijstijl zelfs hebben we niet veel aan te merken. Maar er zijn al heel wat irritaties geweest omtrent te laat komen, wegrijden zonder te vragen of hij nog iets kan doen, auto niet onderhouden,… Hij heeft duidelijk een andere persoonlijkheid en het vertrouwen is er nog niet. We geven hem nog even de kans om zich aan te passen, zo niet moeten we veranderen. Zo een chauffeur dringt zo binnen in je persoonlijk leven, dat het echt niet prettig is als er geen wederzijds vertrouwen is. Afwachten hoe het zich verder ontwikkelt.
Onze kinderen zijn sinds december samen catechese aan het volgen bij een Belgische godsdienstlerares. Nu Tom ook 12 jaar is, leek het ons het perfecte moment om hen samen hun plechtige communie (en vormsel) te laten doen. Ze waren er alle drie ook voor te vinden. Ze zijn met een groepje van 5 (nog twee andere Belgische kinderen van vrienden) en ze gaan ook met z’n vijven samen hun communie doen in Gent deze zomer. De eerste uitdaging was een datum vinden, waarop beide papa’s in België zijn, geen van beide gezinnen op vakantie is, geen van de kinderen ingeschreven is in een kamp en zoveel mogelijk familieleden erbij kunnen zijn. Gezien de grootte van de familie en het feit dat het zomervakantie is op dat moment, zijn we er niet helemaal in geslaagd maar het was dan ook een schier onmogelijke taak. De tweede uitdaging was een vormheer en een kerk vinden, beschikbaar op de door ons bepaalde datum, 25 juli (midden in de Gentse feesten). Door de tussenkomst van mijn vader is dat probleem verrassend snel opgelost. We zijn de bisschop van Oost-Vlaanderen heel dankbaar voor zijn openheid en zijn bereidheid de kapel van het bisdom voor ons open te stellen en zelf de viering voor te gaan. We gaan er iets moois van maken.
Sven heeft de voorbije week kennis gemaakt met het bedrijfsleven. In het derde middelbaar moeten ze in de Franse school verplicht een week stage lopen in een bedrijf. Het is altijd een grote uitdaging om bedrijven te vinden die daar tijd willen voor maken. Een 14-jarige voor een week bezig houden in een bedrijf is niet zo evident. Eén van onze Belgische vrienden, Thomas Baert, heeft hier een Belgisch-Taiwanees bedrijf in parket- en laminaatvloeren. Hij is zo vriendelijk geweest Sven de kans te geven. Zijn bedrijf ligt wel op een uurtje rijden van Shanghai. Daarom is Sven er blijven slapen, behalve op woensdagavond. Hij heeft er een toffe en leerrijke week gehad. Hij is zeer goed opgevangen. Ze hebben echt inspanningen gedaan om het voor hem interessant te maken. Hij heeft de productie doorlopen, de marketing, aankoop- en verkoopafdeling ( hout komt vanuit Frankrijk en gewerkte produkten worden grotendeels geëxporteerd naar Europa en Amerika), kwaliteitscontrole, HR… Hij heeft zelfs enkele vergaderingen bijgewoond en zelf kunnen vaststellen dat dat in China een tijdrovende bezigheid is door de taalbarrière. Thomas heeft hem ook wakker gehouden door van hem dagelijks een rapport te verwachten van hetgeen hij geleerd had en hem de laatste dagen enkele specifieke vragen te stellen die hij schriftelijk moest antwoorden. We zijn hem heel dankbaar dat hij daar zelf zoveel tijd en energie in geïnvesteerd heeft. Patrick en ik zijn Sven gisterenavond zelf gaan ophalen. We hebben er wel wat moeten voor over hebben. Het was immers verschrikkelijk slecht weer. De heenreis was al onverwacht lang uitgevallen (meer dan anderhalf uur) maar dat was niets vergeleken met de terugreis. Pas na bijna 3u fileleed zijn we thuis geraakt. Maar het was de moeite om zelf ook een rondleiding te krijgen in het bedrijf, dat we twee jaar geleden al in aanbouw gezien hadden. Voor Sven zit het werk er nog niet op. Hij moet nu een verslag van 20 bladzijden schrijven over zijn ervaringen en het binnen een maand mondeling voorstellen aan de leerkrachten. Wat ik wel jammer vind is dat de school geen contact met hen opgenomen heeft tijdens de stage. Normaal worden de kinderen bezocht door een leerkracht. Ik kan begrijpen dat ze dit, gezien de afstand, liever telefonisch deden (zoals ze vorig jaar ook bij Silke gedaan hebben) maar zelfs een telefonisch contact is er niet geweest. Ik ga hiertegen reageren want ik vind het een gebrek aan respect tegenover het bedrijf die de moeite doet om Sven op te vangen.
Gelukkig heeft dit gebrek aan interesse vanuit de school de motivatie van het bedrijf en vooral van Sven niet aangetast. Hij heeft er een super ervaring bij en is zich daarvan bewust. En dat is tenslotte het belangrijkste.