Het uur van de waarheid!

Ik begin aan een onbegonnen werk : bijna twee maanden samenvatten in één verslag. We gaan het toch proberen.
Zo stilaan nadert het einde van het schooljaar. Dat betekent in België examens. Dat betekent ook in China examens : er zijn momenteel 10 miljoen Chinese 18-jarigen nationaal eindexamen aan het schrijven. Dat is evenveel als het totaal aantal inwoners in België. De druk is heel groot want die strijden allemaal om een plaats te bemachtigen in de goede universiteiten. Een keiharde wereld.
In de Franse school worden er in de meeste jaren geen examens afgelegd. Ze worden beoordeeld op basis van continue evaluaties. Er zijn echter enkele scharnierjaren waarin er wel een examen moet afgelegd worden : derde, vijfde en zesde middelbaar. Silke moet dit jaar dus voor het eerst examen afleggen om haar brevet te halen, diploma van het lager middelbaar. Ze heeft nog vijf dagen school, vier dagen blokverlof (weekend inbegrepen), twee dagen examen en dan zit het schooljaar erop voor haar. Vanaf 24 juni moet ze niet meer naar school. We proberen haar te motiveren om nog even alles uit de kast te halen zodat ze een resultaat volgens haar mogelijkheden kan neerzetten. Maar een puberende tiener heeft daar niet altijd oren naar. ‘Later’ is nog zo ver weg.
Haar naschoolse activiteiten lopen stilaan ook op hun laatste benen.
Enkele weken geleden heeft ze met de groep van synchroon zwemmen deelgenomen aan een competitie in de Amerikaanse school. Enerzijds was er een individuele competitie waarbij ze drie figuren moesten doen voor een jury. Daarin is Silke vierde geëindigd op enkele honderdsten van een punt van de derde. En anderzijds een teamcompetitie waar ze een groepsballet met 9 gebracht hebben. Daarmee zijn ze eerste geworden. Toch wel knap wat ze gerealiseerd hebben, vooral als je ziet dat ze er allemaal nog maar een jaar mee bezig zijn. Ik kan je verzekeren : het is niet gemakkelijk. Ik heb het zelf eens geprobeerd in het zwembad maar zonk roemloos weg.
Zondag is er een klein optreden voor de ouders van haar dansles. De lerares van dit jaar heeft een beetje een andere stijl van dansen dan die van de voorbije jaren. Iets minder dynamisch. In het begin van het jaar heeft ze zich daar een beetje moeten aan aanpassen maar uiteindelijk ging ze toch elke vrijdag met veel enthousiasme dansen.
Sven profiteert er van dat hij dit jaar nog niet die druk van het examen heeft. Hij doet rustig voort en haalt, zonder zich al te veel te vermoeien, zeer behoorlijke resultaten. Volgend jaar zal hij wel een tandje moeten bijsteken. Zeker nu we beslist hebben dat hij Latijn blijft doen. In het Franse systeem is dat een optie van drie uur extra bovenop het programma. We hebben het gevoel dat hij voldoende reserve heeft om het erbij te houden. Hij blijft dus ook volgend jaar zes talen doen : Nederlands, Frans, Engels, Duits, Chinees en Latijn.
De voetbalcompetities zijn sinds vorig weekend afgelopen. Zowel Sven als Tom speelden in 2 competities : een op zaterdag morgen en één op zondag namiddag. In de ene competitie zijn ze beiden met hun ploeg eerste geworden, in de andere waren ze minder succesvol. Het is wel grappig om te zien hoe Sven er op het veld bovenuit steekt ten opzichte van zijn leeftijdsgenoten. Een groot voordeel bij het koppen. Hij is dan ook enorm aan het groeien de laatste maanden. Zijn grote doel op dit ogenblik is zijn moeder voorbij steken en hij is er niet ver meer vanaf.
Hij is nog maximaal aan het genieten van de aanwezigheid van zijn drie goede vrienden in de compound. Veel tijd is hem echter niet meer gegund want ze gaan alle drie Shanghai verlaten deze zomer. Het zal begin volgend jaar moeilijk worden voor hem om zijn draai te vinden vrees ik. Dat is één van de redenen waarom we dit jaar maar een week voor de start van het schooljaar gaan terug keren naar Shanghai. Net genoeg om de jetlag te verwerken en dan naar school. Dan heeft hij geen tijd om in een rondje te draaien thuis.
Tom is zijn laatste weken aan het afwerken in de lagere school. In het Franse systeem gaan ze een jaartje vroeger naar het humaniora. Hij start volgend jaar in een ‘bilingue’ programma : hij gaat de helft van zijn vakken in het Frans hebben en de andere helft in het Engels. Het is nu het tweede jaar dat ze die richting aanbieden. Dat heeft als voordeel dat de kinderziekten er een beetje uit zijn.
Hij is er wel aan toe om de stap te zetten. Ik heb de indruk dat hij momenteel niet voldoende uitdaging krijgt, waardoor hij zijn interesse een beetje verliest en laks wordt. Ik herinner me dat het op het einde van de kleuterschool ook zo was.
Ook Tom gaat zijn vriend van de compound verliezen. Ze hadden erg veel gemeenschappelijke interesses : skaten, voetballen, tennissen, zwemmen, lego,….Ze zitten niet in dezelfde klas maar hun twee meesters kunnen het erg goed vinden met elkaar en zijn samen op ‘classe verte’ gegaan. Het was de bedoeling hen zoveel mogelijk onder te dompelen in de Chinese cultuur. Ze zijn erin geslaagd en de kinderen vonden het super : ze hebben thee geplukt, bamboo scheuten uitgekapt, een fabriek van bamboo bezocht, een wandeling van vijf uur gemaakt in bamboo bossen, Chinese kalligrafie geleerd, Chinees gegeten,… Een ervaring die hij niet snel zal vergeten.
Bij de KBC is de situatie weer wat gekalmeerd na de opschudding van de derde reddingsoperatie. Zelfs voor de eigen werknemers van de bank is die ingreep totaal onverwachts gekomen. Toch een beetje ontgoochelend dat de gespecialiseerde activiteiten van een kleine groep mensen, in combinatie met de wereldwijde crisis, het voortbestaan van de bank in het gedrang kunnen brengen en het (succesvolle) werk van zoveel duizenden werknemers in de gewone bankactiviteiten ondermijnen.
Voorlopig ziet het er wel naar uit dat wij ons contract hier uitdoen. Dat loopt in principe af in maart 2010.

We hebben prachtig weer gehad in de tweede helft van april en mei : droog weer, blauwe lucht, zon en temperaturen tussen 25 en 30°. We hebben dus heel wat kunnen genieten van onze tuin en ons terras tijdens de paasvakantie en de lange weekend in mei. Met zo een weer kan je trouwens nergens beter zijn dan thuis. Juni is echter altijd een minder leuke maand wat het weer betreft. Dan hebben we immers het regenseizoen, met grijze dagen, veel regen, warm en drukkend weer, hoge vochtigheidsgraad,… Vrijdag hebben we zelfs een indrukwekkend onweer gehad met grote hagelstenen. Gelukkig was Tom net op tijd binnen van de tennis want ik denk dat het geen deugd doet als je daarin moet lopen.
Wie nog samen met ons volop heeft kunnen genieten van Shanghai op zijn best, is onze Wim. De laatste week van mei moest hij voor het werk naar Shanghai komen. Hij heeft er enkele dagen privé kunnen aan koppelen die hij met ons heeft doorgebracht. Het was heel erg gezellig. Aangezien het lang weekend was in China, was het rustig in Shanghai waardoor we ons gemakkelijk van het ene naar het andere konden verplaatsen zonder files. Mooi meegenomen want Shanghai bezoeken op twee dagen tijd is bijna onmogelijk.
Tijdens onze wandelingen is nog eens duidelijk gebleken dat alles in het teken begint te staan van de Expo 2010. Het is alsof ze de hele stad op hetzelfde moment aan het opfrissen zijn. Het aantal stellingen dat voor gevels staat om ze te schilderen is hallucinant. Meestal zijn het bamboo stellingen, die schots en scheef staan en waarvan je je afvraagt hoe het komt dat ze niet omvallen. De hele Bund, een van de uithangborden van de stad, ligt volledig open. Je kan er niet meer wandelen, tenzij je zin hebt om stof te eten van de bouwwerven. In de oude stad hebben we ze lijntjes zien schilderen op een gevel met een lat van 30 cm, om de indruk te wekken dat de gevel uit bakstenen bestaat. Er zijn ook grote werken om extra metro lijnen aan te leggen, extra verhoogde snelwegen, uitbreiding van de tweede luchthaven,… En dat alles aan een snelheid waar men in Europa alleen maar kan van dromen. Er wordt dan ook dag en nacht gewerkt.
Wat kan ik nog vertellen over de voorbije twee maanden : Patrick en ik hebben nog eens een Chinees huwelijk meegemaakt. In mei hebben we eindelijk tijd gevonden om Tom zijn verjaardagsfeestje te organiseren. Het schaatsen was een groot succes. We zijn begonnen met de gebruikelijke afscheidsfeesten. We hebben er te veel naar ons goesting dit jaar. Niet dat we niet van feesten houden. Het is vooral het stuk ‘afscheid nemen’ dat zwaar valt. Zelfs na 12 jaar buitenland in vier verschillende bestemmingen went het niet. Ook voor ons wordt het op sociaal vlak dus een beetje herbeginnen volgend jaar. De jongens hebben beide flink hun best gedaan in de ‘cours contre la faim’ : ze hebben respectievelijk 10 en 9 km gelopen (10km was het maximum dat ze mochten lopen). Tof dat ze zich hier zo voor ingezet hebben.
Op 6 juli landen de kinderen en ik in België voor een welverdiende vakantie. We kijken ernaar uit om jullie terug te zien en samen tijd door te brengen! Patrick volgt op het einde van de maand. Zoals gebruikelijk gaan we van onze periode in Europa ook gebruik maken om twee weken tot rust te komen in de natuur op onze berg in Gilette (Frankrijk).