Goed begonnen is half gewonnen!

Het schooljaar is nog maar twee weken bezig en wij kunnen al genieten van een lang weekend. Op 15 september wordt in China een van de traditionele feestdagen gevierd : mid automn festival. De gewoonte is dat er dan mooncakes aan elkaar gegeven worden. Die cakes vinden wij niet absoluut niet lekker maar tegen een extra verlofdagje zeggen we uiteraard niet ‘neen’.
De eerste twee weken van het schooljaar zijn goed verlopen.
Tom was heel blij om zijn vrienden terug te vinden. Al zitten de meeste van hen verspreid over de andere klassen. De school vindt het belangrijk dat de kinderen flexibel blijven in het maken van nieuwe vrienden en dat er zich niet te veel kliekjes vormen. Persoonlijk ben ik het met die visie niet volledig eens. Kinderen die in het buitenland opgroeien, moeten al zo dikwijls helemaal opnieuw beginnen bij het opbouwen van vriendschappen. Waarom dan elke vriendschap na een jaar opnieuw in de kiem smoren? Gelukkig ligt Tom er niet te veel van wakker. Hij ziet ze nog tijdens de speeltijd en heeft nog voldoende vrije tijd om ze thuis uit te nodigen om te komen spelen.
Hij heeft een jonge meester, die net in Shanghai is aangekomen. Hij vindt hem de strengste van allemaal en was heel verontwaardigd toen ik zei dat ik dat goed vond. Uiteraard is elke meester streng in de ogen van een 10-jarige die net uit 2 maanden vakantie komt en het afgeleerd heeft zich aan regels te moeten houden.
Sven en Silke hebben heel wat lopen aanhikken tegen het begin van het schooljaar maar zijn uiteindelijk ook enthousiast gestart. Sven is tevreden met zijn klas. Een aantal van de jongens die hij graag in zijn klas wou, zitten ook in zijn klas. Hij heeft wel een moeilijke lerares voor Frans. Dat wordt opletten geblazen.
Silke voelt zich goed in haar vel op dit moment. Ze heeft het geluk dat enkele meisjes waar ze het vorig jaar moeilijk mee had, nu in een andere klas zitten. En tegelijkertijd zijn er een aantal nieuwe toffe meisjes in de plaats gekomen. We zullen hen waarschijnlijk leren kennen op het einde van de maand want ze wil haar verjaardag met hen vieren.
De Nederlandse lessen zijn ook reeds van start gegaan.
Het lessenrooster van Silke en Tom laat hen toe de lessen te volgen in de Nederlandse school van Shanghai. Voor Silke een hele verademing na 2 jaar Nederlands via afstandsonderwijs. Ze vond het heel saai om in haar eentje oefeningen te zitten maken, die ze nadien voor verbetering naar Nederland moest sturen. De maandag wordt wel een marathon dag voor haar. Ze heeft les op de Franse school van 8u tot 17u. De chauffeur brengt haar naar huis. Afhankelijk van het verkeer heeft ze dan een kwartiertje tot een half uur om te eten, alvorens om 18u15 opnieuw te vertrekken voor de Nederlandse les van 18u30 tot 20u45. Ten vroegste om 21u kan ze beginnen aan haar huiswerk voor de Franse school. Als ze tijdens het weekend voldoende haar werk voorbereidt, zou het echter haalbaar moeten zijn.
Sven daarentegen heeft te lang les op de dag dat de Nederlandse les voor zijn niveau gegeven wordt. Hij zal, na een jaartje onderbreking, terug aan de slag gaan met Edufax (afstandsonderwijs). Hij vindt het niet te erg.
Om wat tegengewicht te geven voor al dat stilzitten en na heel wat puzzelwerk, zijn ook de sportactiviteiten grotendeels ingepland. Gemakkelijk is dat niet. Enerzijds omdat er heel wat dagen zijn dat ze pas om 18u thuis komen van school en anderzijds omdat het aanbod voor de tieners niet zo groot is.
Silke kan verder gaan met dansles. Het zag er even niet goed uit omdat haar danslerares van vorig jaar vertrokken is. Na wat speurwerk hebben we nu toch een dansles gevonden die dicht in de buurt is en op vrijdagavond doorgaat. Daarnaast gaat ze ook synchroon zwemmen proberen.
De jongens gaan verder op het eerder ingeslagen voetbalpad. Voor Tom een training en een wedstrijd per week, voor Sven één à twee trainingen en twee wedstrijden per week. Al hangt er nog een beetje onzekerheid over het voortbestaan van zijn leeftijdscategorie omdat er te weinig kinderen ingeschreven zijn tot nu toe. We duimen dat het goed komt want het zou een grote ontgoocheling zijn voor Sven als dat zou wegvallen. Hij heeft het nodig zich eens goed uit te leven.
Voeg daar voor allen nog een uurtje zwemmen en tennissen per week bij en dat zou het voldoende moeten zijn om een gezonde geest in een gezond lichaam te behouden.
Patrick en Ik kunnen uiteraard niet achterblijven. We proberen onszelf de discipline op te leggen om op regelmatige basis te sporten : zwemmen of fietsen en oefeningen voor de rug. Patrick heeft ook het golven opnieuw opgenomen. Ikzelf probeer zo snel mogelijk mijn enkel terug stabiel te krijgen zodat ik opnieuw kan tennissen en golven.
Hoewel het lang weekend is, hebben we nog niet echt kunnen genieten van mooi weer. We hebben al heel wat regen te verwerken gekregen van een uitloper van een typhoon die over Taiwan raast. Gelukkig niet zo erg als in Haiti en Texas. Al hebben we hier enkele weken geleden ongeziene toestanden meegemaakt. Nadat het al een hele nacht geregend had, is er ’s morgens op een uur tijd (tussen 7 en 8u) een record hoeveelheid regen gevallen, die ervoor gezorgd heeft dat heel wat straten blank stonden en heel wat huizen ondergelopen zijn. Gezien het tijdstip en de snelheid waarmee dit gebeurd is, zijn heel wat mensen op weg naar hun werk door dit noodweer verrast. Toevallig had ik die morgen geen brood en wilde ik snel, voor Patrick naar Pudong zou vertrekken, met de chauffeur brood gaan halen. Het ritje dat normaal 5 minuten duurt, heeft me die dag meer dan een half uur gekost. En ik was niet op mijn gemak in de auto. Onderweg zijn we heel wat gestrande chauffeurs tegen gekomen, die water in hun motor gekregen hadden en die niet uit hun auto konden omdat die anders vol water zou lopen. Zo hoog stond het water in de straten. Wij zijn met veel geluk teruggeraakt. Onze auto stond wel enorm te roken omdat de uitlaatpijp onder water stond tijdens het rijden. Patrick heeft wijselijk enkele uren gewacht om naar Pudong te vertrekken. Het was immers toch chaos. Sommige mensen hebben er 6u over gedaan om op het werk te geraken. Ze zaten vast in bussen en konden er niet uit. Ze waren daarbij niet erg ongerust. Ze wisten wel dat het water terug zou wegtrekken maar het feit dat ze geen eten en drinken hadden was veel erger. Vooral dat de meeste van die bussen overvol zaten. Een collega van mij was ook gestrand met zijn auto. De lokale VTB-VAB diensten werden overstelpt door oproepen. Mijn collega werd gevraagd geduld te hebben en te wachten in zijn auto. Gelukkig heeft hij, met de hulp van omstaanders, zijn auto aan de kant kunnen plaatsen en te voet verder kunnen gaan, want hij heeft pas ‘s avonds om 22u telefoon gekregen met de mededeling dat ze hem konden komen depanneren. Hij heeft grote kosten moeten doen om zijn wagen weer rij-klaar te krijgen.
In de compound was het ook erg. Gelukkig staat ons huis een beetje hoger gebouwd waardoor we geen water binnen gekregen hebben (niet iedereen in onze compound had zoveel geluk). Maar de vuilbakken, het hout en andere materialen van bouwwerven dreef rond. Op een bepaald moment dreef er zelfs een pamper voorbij.
Tegen de avond was alles terug normaal. Die grote hoeveelheid regen op een uur tijd, was een record dat de laatste 130 jaar niet gemeten werd.
Twee dagen later is er ten gevolge van de zware regen, een stuk cement van 2 meter van ons dak maar beneden gekomen en op het terras gevallen. Gelukkig was er op dat moment niemand buiten want ik mag er niet aan denken dat ze een stuk op iemand zijn hoofd zou gevallen zijn. Die stukken waren echt heel zwaar.
Wij hopen in ieder geval dat we nog een aangename nazomer krijgen, eens de hoge temperaturen verminderen en de grote vochtigheidsgraad wegvalt.