Het officiële begin van de vakantie

Vandaag, om 12 uur, is de vakantie officieel begonnen. Tot groot jolijt van de kinderen!
Het weer viert voorlopig echter niet mee. Integendeel! Het is al de hele dag aan het gieten, gieten, gieten…. De straten van de compound staan blank en het ziet er voorlopig niet naar uit dat het gaat ophouden. Misschien dat we zondag eindelijk nog eens een streepje zon gaan krijgen. De maand juni was een hele sombere maand met bewolkt weer, weinig licht (zelfs overdag) en veel regen. Dit in schril contrast met de maand mei, waarin we verwend werden met zon en heerlijke temperaturen. Nu ben ik wel bij een erg Belgisch onderwerp aanbeland. Ik ben me duidelijk al aan het voorbereiden op de nakende vakantie.

De schoolresultaten van de kinderen zijn meer dan behoorlijk. Zeker de twee jongens hebben erg goed gewerkt in het laatste trimester. Bij Silke was haar laatste trimester iets minder maar over het hele jaar bekeken heeft ook zij boven gemiddelde gepresteerd. Ze zijn wel allemaal heel blij dat het nu twee maanden vakantie is. Het jaar heeft lang geduurd en was bij momenten niet gemakkelijk. Zoals de meesten onder jullie ook al ervaren hebben, is de puberteit een uitdagende periode, zowel voor de kinderen zelf als voor de ouders. Die tijd daarenboven meemaken in een totaal andere cultuur, maakt het er niet eenvoudiger op. Maar we hebben er ons doorgeslagen en we hebben allemaal weer veel geleerd en zijn als persoon weer gegroeid. En daar draait het tenslotte allemaal rond.

Naast het schoolwerk, was er ook nog tijd voor enkele leuke intermezzo’s.
Zo zijn de jongens met Patrick op vader-kind weekend getrokken met de Nederlandse school. Ze waren in het totaal met een 80-tal kinderen en 40 vaders. De Belgen waren maar met 4 gezinnen vertegenwoordigd maar hebben goed hun mannetje gestaan tussen al het oranje geweld. Het was een soort ‘scoutsweekend’ met de klassieke estafette spelletjes, kampvuur maken, barbecue eten,… Ze zijn heel enthousiast teruggekeerd. Voor mij was het een vreemde gewaarwording om in China helemaal alleen thuis te zijn voor een nacht. Silke was immers ook bij een vriendinnetje gaan slapen. Ik weet nu hoe het voor Patrick voelt als hij hier tijdens de zomermaanden enkele weken alleen zit. Erg leuk is het niet.

Het voetbalseizoen is afgesloten met een tornooi. Daarin is FC Brugge (met Sven en Tom, gecoacht door hun papa) heel verdienstelijk tweede geworden. Het waren spannende matchen met onverwachte wendingen (vergelijkbaar met het huidige EK – zij het op een iets lager niveau). Het was leuk om te zien hoe hun ploegje in de loop van het jaar geëvolueerd is van een groep individuen tot een samenhangend geheel. En dat zonder ook maar een minuut training samen. Niet slecht.
Sven speelt, naast die wedstrijd op zondag, sinds enkele maanden ook in een ploeg die tweemaal per week traint en een wedstrijd speelt op zaterdag. Hij heeft daar erg veel deugd van. Hij komt dikwijls doodmoe terug van de training maar vertrekt telkens weer even enthousiast naar de volgende training. Hij gaat er volgend jaar zeker mee door en misschien gaat Tom daar ook aansluiten.

Silke danst nog altijd doodgraag. Ze had een superjuf, die de lessen op een heel dynamische en verantwoorde manier gaf. Jammer genoeg gaat zij Shanghai verlaten. We moeten dus op zoek naar een nieuwe dansschool. Want ze wil zeker verder dansen volgend jaar. Er zijn mogelijkheden maar het zou wel eens meer richting stad kunnen worden en dat betekent langere reistijden. En het moet ook haalbaar blijven met haar schoolwerk. Hopelijk vinden we een oplossing.

We zijn tijdens het lange weekend in juni met 3 andere gezinnen naar Xian getrokken om het wereldberoemde terracotta leger te gaan bezoeken. Het is een van de highlights van China, op twee uur vliegen van Shanghai, die we niet aan ons kunnen laten voorbij gaan als we hier enkele jaren wonen. Het is een leerrijk en tegelijk leuk weekend geworden. Zowel voor de kinderen als voor de ouders. Voor mij was het een beetje lastig omdat ik enkele dagen voor we vertrokken zijn een ligament van mijn linkervoet gedeeltelijk gescheurd heb. Maar al mankend gaat ook. Ik zal wel nog een hele tijd erg moeten opletten met die voet. Sporten zit er nog niet onmiddellijk in.

De komende weken gaan we ons echter vooral bezig houden met het terug zien van familie en vrienden die we een vol jaar hebben moeten missen. We kijken er allemaal erg naar uit en willen nog niet te veel denken aan het feit dat die periode weer voorbij gaat vliegen. We willen er vooral van genieten.
Maar eerst is er nog wat werk te doen thuis. Tijdens onze afwezigheid gaan er enkele kleine werken uitgevoerd worden in ons huis. En dat moeten we voor ons vertrek voldoende voorbereiden, om te vermijden dat er ongelukken gebeuren met ons gerief door de onvoorzichtigheid en soms ook onwetendheid van de Chinese werkmannen. Zij beseffen niet altijd goed de waarde van ons gerief en springen er daarom niet altijd even omzichtig mee om. Beter voorkomen dan genezen dus en er voor zorgen dat alle waardevolle, breekbare stukken niet in hun weg kunnen staan of voldoende afgedekt zijn.

Nog een laatste groet vanuit China en tot heel binnenkort in België.